سینما مثبت: ماه مبارک رمضان امسال در حالی آغاز می شود که بیماری کرونا بسیاری از مناسبات زندگی اجتماعی را تغییر داده و غم و اندوهی سهمگین را بر دنیا مستولی کرده است. در چنین شرایطی بسیاری از فرهنگ های رسمی نیز مفهوم خود را از دست داده و اصطلاحا بیات شده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، هر سال ماه مبارک رمضان با برخی برنامه های خاص تلویزیونی معنا و مفهوم پیدا می کرد. ماه عسل یکی از این برنامه ها بود که چندین دوره خوب و قابل قبول را میهمان مردم روزه دار بود اما به مرور به برنامه ای کم اثر و متناقض تبدیل شد و تاریخ مصرفش سرآمد.
این برنامه در فصول انتهایی به تکرار مکررات در انتخاب سوژه افتاده بود تا جایی که بی‌توجه به عقبه مهمانان آنها را دعوت و برجسته می کرد و بعد از واکنش های مخاطبان به فکر اصلاح برنامه می افتاد. مثلا اینکه یک مدل عروس با آرشیوی از تصاویر آن‌چنانی در فضای مجازی، مهمان ماه عسل می شود و بازتاب های مختلفی را به دنبال می آورد، نشانه ای از زوال تدریجی این برنامه بود که باعث شد این برنامه اعتماد مخاطبانش را از دست بدهد.
فصل های آخر ماه عسل نه تنها در نظرسنجی‌های درون سازمانی قافیه را به برنامه‌هایی همچون نود،خندوانه۲، هزارداستان و… باخته بود بلکه تک‌محوره شدن موتور برنامه و چرخیدن همه چیز حول یک نفر باعث شد روال مستعمل اشک گرفتن از مخاطب دم افطار حتی در خود تلویزیون هم اسباب تولید طنز شود.
حالا در چنین شرایطی اینکه عده ای از جای خالی ماه عسل در رمضان۹۹سخن می‌گویند، بیش از حد انتزاعی و شاید سفارش منسوبان باشد چون اگر بنا به اشک‌گیری از مخاطب ایرانی است آن قدر این روزها در بخشهای خبری مختلف رسانه ملی، اخبار تراژیک درباره مبتلایان کرونا می‌بینیم که جا برای اندوهِ تازه ای نیست!
یکی از دلایل افت کیفی این برنامه محدود شدن آن به تیمی محدود بود که در کنار افتادن برنامه به دامن پولسازی به هر قیمت-ولو تبلیغ برای موسسات مالی مسئله دار – ذره ذره نفس این برنامه را گرفت تا جایی که قبل از اتمام رسمی، شوخی و کنایه و طعنه به فضا و اسپانسرهای برنامه فضای رسانه‌ای را درنوردیده بود.
حال بهتر است به‌جای حسرت خوردن بر برنامه‌ای که خودش، نفس خودش را گرفت از تجربیات این برنامه و به‌خصوص بدنامی به‌خاطر حمایت از حامیان معلوم‌الحال بهره گرفته شود تا سایر برنامه‌های رمضان و دیگر برنامه های به اصطلاح برند تلویزیون، هیچ گاه هوشِ مخاطب خود را دست کم نگیرند.
نویسنده: امیر استادی
