سینما مثبت: انتشار نامه محمد امامی از زندان اوین و خطاب قرار دادن مدیرعامل خانه سینما درخصوص
مطالب مطرح شده علیه خود و یافتن ردپای پول های مشکوک در سینمای ایران حالا ابعاد تازه ای پیدا کرده و مختصات تازه ای از وضعیت روابط ناسالم سینمای ایران را بر ملا کرده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، پس از حواشی فراوان پیش آمده بر سر نامه ارسالی از سوی برخی سینماگران به رییس قوه قضائیه جهت موافقت با مرخصی محمد امامی و واکنش های منفی گسترده نسبت به این نامه، حالا محمد امامی دست به کار شده و با انتشار نامه ای از داخل زندان اوین خطاب به مدیرعامل مهم ترین نهاد صنفی سینمای ایران، مواردی را به شرح زیر مطرح کرده است:
1 ـ با حضور نمایندگان خانه سینما و نیز حسابرسان رسمی و مقبول آن نهاد صنفی، تمام تولیدات مربوط به بنده – از «شاهگوش» و «شهرزاد» تا سایر آثار سینمایی- (ابد و یک روز، مغزهای کوچک زنگ‌زده، شبی که ماه کامل شد، خوک، مصادره و…) که تمام یا بخشی از سرمایه و مالکیت آن‌ها از آنِ اینجانب بوده است، به دقت حسابرسی و نتایج آن در رسانه‌ها منتشر شود.
2 ـ دیگر سرمایه گذاران نیز برای شفافیت اقدام نمایند و از جمله فیلم سینمایی «شهر موش‌های ۲» به تهیه‌کنندگی خانم منیژه حکمت {به عنوان یکی از منتقدان روزهای اخیر امامی} مورد بررسی و حسابرسی قرار گیرد تا به قول ایشان یک‌بار برای همیشه روشن شود که پول کثیف از کجا و چگونه به سینمای این کهن مرز و بوم ورود پیدا کرده است.
چند نکته مهم درباره این نامه
- سینما در ایران صنعت ـ هنر قدرتمندی است که می توان با ساخت فیلم در آن، دستاوردهای مختلفی از نظر سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و… را کسب کرد و به همین دلیل تمامی جریان های سیاسی در طول سال های اخیر علاقه مند به فعالیت در این حوزه بوده اند. یکی از زیان های ورود جریان های سیاسی به این عرصه، به هم زدن توازن و قواعد فیلم سازی است که تقریبا تمام سرمایه گذارهای جدید سینمای ایران اقدام به انجام این کار کرده و هزینه های تولید را به یکباره چند برابر افزایش داده اند.
- سینمای ایران بستری مناسب برای هر نوع فعالیت مشکوک است زیرا فیلمسازی و تصویب ساخت یک اثر در اغلب موارد امری کاملا سلیقه ای و تابع نظر شخصی افرادی محدود است. مثلا در شرایطی که یک فیلم سازِ جوان برای دریافت پنجاه میلیون تومان کمک مالی جهت ساخت اثری فاخر در یک مجموعه در حال تلاش و رایزنی است و مسوولان آن مجموعه به سادگی اعلام می کنند که بودجه ای برای آن فیلم ندارند، در اتاقی دیگر در همان مجموعه پروژه ای چند میلیاردی به فردی دیگر واگذار می شود و از قِبَل واگذاری آن پروژه، درصدهای مشخصی میان مسوولان آن مرکز به عنوان: مشاور پروژه، ناظر کیفی و… توزیع می شود.
- در سینمای ایران نهادهای صنفی نقش مهمی در کنترل شرایط فیلمسازی ندارند و مسوولیت اغلب آن ها به فروش مجوز و اجاره مجوز تقلیل یافته است و در اغلب موارد، خود آن ها با ورود یک سرمایه گذار تازه، ابتدا مقابل دفتر او صف کشیده و پس از ناکامی در جلب و جذب سرمایه از او، به منتقدانش تبدیل می شوند.
- فیلم سازی در سینمای ایران نیاز به مجوزی دارد که افراد و گروه های خاصی امکان صدور آن را دارند و بعضا افرادی با سابقه مشخص و طولانی در امر فرهنگ و هنر، امکان دریافت این مجوز را ندارند و همین مسئله فساد برانگیز است و باعث بروز مسائل گوناگون می شود.
- اصل و اساس فعالیت در سینمای ایران پنهانکاری است. مثلا درباره پروژه هایی که محمد امامی حالا از سرمایه گذاری در آن ها نام برده، مدت ها خبرهایی منتشر می شد اما صاحبان این پروژه ها با اعتماد به نفس بالا حضور او در این آثار را تکذیب کرده و افرادی دیگر را به عنوان سرمایه گذار این آثار معرفی می کردند.اگر فعالیتی شفاف و بدون مشکل است چرا باید درباره آن پنهان کاری صورت بگیرد؟
- سینمای ایران در طول سال های گذشته با وجود علاقه مندی برخی فعالان عرصه بورس به فعالیت در سینما، روی خوشی به آن ها نشان نداده و مواردی همچون: تشکیل صندوق سرمایه گذاری مشترک و… را نپذیرفته تا همچنان به این روند غیرشفاف ادامه دهد و از کنار آن سود خود را به دست آورد.
- در نهایت اینکه مخاطب اصلی این اظهارات نه مدیر عامل خانه سینما بلکه مسوولان سینمای ایران هستند که باعث بروز چنین وضعیتی شده اند و به جای ایجاد ساز و کار شفاف برای حضور علاقه مندان به سرمایه گذاری در سینمای ایران و اعلام شفاف نام سرمایه گذاران،میزان سرمایه گذاری و جزئیات پروژه های آن ها و اساسا عمل به وظایف نظارتی و حاکمیتی خود، به کُنج عافیت نشسته و صرفا منتظرند تا در صورت واکنش دستگاه های قضایی و نظارتی، اقدامی را انجام دهند. در چنین شرایطی هم دست آخر مشخص نخواهد شد که چه کسی پول و سرمایه مشکوک را وارد سینمای ایران کرده و احتمالا گناه همه چیز به گردن «مه لقا خانوم» خواهد افتاد!
