سینما مثبت: ماجرای اکران فیلم‌های سینمایی در ماهها و هفته‌های اخیر به مسئله‌ای قابل تأمل تبدیل شده است؛ موضوعی که قطعاً نیازمند ورود نهادهای نظارتی خارج از سینما به این حیطه است زیرا برخی فعالیت‌ها و روش‌ها در این حوزه ضمن به خطرانداختن سرمایه آسیب پذیر تولید کنندگان فیلم، نشان دهنده علاقه مندی برخی افراد و جریان‌ها برای به زیر سلطه درآوردن «سینمای مستقل و غیر وابسته» است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، این روزها در کنار تداوم نمایش فیلم‌های اکران نوروزی که ابهام‌های فراوانی را پدید آورده، یک نکته مشکوک نیز به چشم می‌خورد و آن «عدم تلاش پخش کنندگان برای نمایش مطلوب فیلم‌ها» است. موضوعی که در گذشته از آن به نام «فیلم سوزی» نام برده می‌شد و حالا به نظر می‌رسد فرمولی است که طی آن بخش عمده‌ای از فیلم‌ها حکم «سیاهی لشگر» را پیدا می‌کنند تا تنها چند فیلم به فروش بالا برسند! بهرحال مسوولان سینمایی هم وقتی قرار است آمار فروش بالای فیلم‌ها را اعلام و از آن به عنوان نقطه درخشان کارنامه کاری خود یاد کنند، نمی‌توانند اعداد و ارقام فروش را محدود به پنج فیلم بدانند و باید رقم‌های کلی فروش از دل اکران مثلاً 50 فیلم سینمایی بیرون بیاید!
یکی از نمونه‌های این فعالیت مشکوک و قابل تأمل این است که مثلاً «حوزه هنری» که پخش فیلم «جشن دلتنگی» را به عهده دارد، فیلم مذکور را در 99 درصد سینمای در اختیارش اکران نمی‌کند و نمایش این فیلم که حال و هوای آن اصطلاحاً «شمال شهری» است، در سینمایی مانند آزادی در حداقل سئانس ممکن صورت می‌گیرد و یا در سینمایی مانند «فرهنگ» که در اختیار بنیاد سینمایی فارابی است، حتی یک سئانس هم ندارد! مشخص نیست این نهادهای حاکمیتی که صاحب بخش عمده‌ای از سینماهای کشور هستند بر اساس چه سیاستی اقدام به نمایش فیلم می‌کنند و معیار انتخاب فیلم برای نمایش در آن‌ها چیست و چگونه از هر نوع توضیح و حساب ـ کتابی معاف هستند؟! آیا بهتر نیست به جای اتلاف سرمایه و وقت فیلم سازان مستقل نقش «سیاهی لشگری» برای آن‌ها تبیین شود تا بین ماندن در این موقعیت و تغییر شغل مخیر باشند و به حرفه دیگری بپردازند؟!
