سینمامثبت: تداوم شرایط ناشی از کرونا به فیلمهای زیادی لطمه زده و بعید است حتی با حل شدن این وضعیت، برخی فیلمها امکان نمایش داشته و یا در نمایش عمومی اقبالی به آنها صورت بگیرد چرا که «جهان پس از کرونا» جهان دیگری است و مسائل و مشکلات خود را دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری- تحلیلی سینمامثبت، مجبوریم آخرین ساخته رضا درمیشیان یکی از فیلمهایی است که بی شک قربانی کرونا و شرایط ناشی از آن خواهد شد. درمیشیان از سال ۱۳۹۴و پس از ساخت فیلم لانتوری دیگر ظهور و بروزی در سینمای ایران ندارد. او سال ۱۳۹۵ فیلمی به نام «یواشکی» را در نیوزلند ساخت که تاکنون در محافل ایرانی عرضه نشده و حتی اطلاعات آن از صفحه ویکی پدیا این فیلمساز نیز ویرایش و پاک شده است.(اینجا)
درمیشیان در سال ۱۳۹۸ درگیر ساخت فیلمی پُرهزینه به نام «مجبوریم» بود. فیلمی که نام آن شبیه به یک فیلم خارجی نیز هست.
مجبوریم که پروژهای پرهزینه و بلند پروازانه برای این فیلمساز بود از نظر حال و هوا به شدت یادآور دو فیلم «متری شش و نیم» و «دارکوب» است که به روایت داستان افراد بی خانمان و معضلات و مسائل آنها میپردازد. داستان فیلم درمیشیان درباره سه زن است. یکی دکتر زنان و زایمان (فاطمه معتمدآریا). دیگری وکیل (نگارجواهریان) و آخری هم یک دختر خیابانی به نام گلبهار(پردیس احمدیه). مجتبی پیرزاده هم در نقش (مجتبی) یک شبه پاانداز از دیگر بازیگران محوری فیلم است. او با گلبهار در ارتباط است و از طریق این دختر اقدام به تولید فرزند برای فروش به دیگران میکند. گلبهار در یکی از حاملگیهایش دچار مشکل شدید شده (تصادف) و پس از مراجعه به بیمارستان توسط پزشک زنان و زایمان نجات پیدا میکند اما این پزشک(فاطمه معتمد آریا) اقدام به بستن لولههای رحِم گلبهار میکند تا دیگر این دختر باردار نشود. این مساله شباهت فراوانی به طرحی دارد که در میانههای دهه ۹۰ از سوی شهیندخت مولاوردی (معاون امور زنان ریاست جمهوری ) و سید حسن هاشمی(وزارت بهداشت) با عنوان عقیم سازی زنان خیابانی دنبال شد.
در ادامه داستان با حضور یک وکیل (نگار جواهریان) زنان گلبهار به دنبال طرح شکایت از خانم دکتر میرود و…
سیاه نمایی وشباهت سازی
درمیشیان که در سالهای اخیر در کنار فیلمسازی، حضوری فعال در تشکیلات صنفی و حتی رویدادهای سیاسی و میدانی نیز داشته در فیلم خود اشارهها و شباهت سازیهای صریحی داشته است. شباهت خانم وکیل به نسرین ستوده و همینطور انتخاب برخی از اسامی شائبه برانگیز برای شخصیتهای منفی داستان از جمله مواردی بود که سبب شد تا فیلم با گذشت مدت زمانی طولانی از ساخت آن پروانه نمایش بگیرد و حتی در جشنواره فیلم فجر نیز پذیرفته نشود. حجم سیاه نمایی فیلم تقریبا خارج از حد و اندازه آثار ساخته شده در سالهای اخیر است و به نوعی فیلمهای زیر زمینی را تداعی میکند. مثلا
گلبهار به عنوان شخصیت اصلی داستان از ۱۱ سالگی به کارهای خلاف کشیده شده و در زمان وقوع داستان شانزده ساله است که حالا باید از مردی میانسال (بابک کریمی) باردار شود و برای او فرزندی به دنیا بیاورد اما با وجود تلاشهای مرد! باردار نمیشود و در آن زمان متوجه میشود که لولههایش بسته شده است.
عدم اقبال جشنوارههای جهانی به فیلم مجبوریم
جشنوارههای جهانی نیز دیگر اقبالی به فیلم او نشان ندادند و پس از عدم پذیرش فیلم در جشنواره برلین، این اثر که زمانی سازندهاش میهمان جشنوارههای نسبتا معتبر بود؛ حالا دیگر به جشنوارههای کم اهمیتی مانند: فستیوال فیلم بلگراد،نخستین فستیوال لاتور،
فستیوال فیلم بنگلور هندوستان، فستیوال فیلم هنگ هنگ، فستیوال فیلم تریسور، فستیوال فیلم پونای هند، فستیوال فیلم چنای هند،فستیوال فیلم آسیاتیکای رم و…رضایت داده است. مهم ترین جشنوارهای که فیلم درمیشیان موفق به حضور در آن شده فستیوال توکیو ۲۰۲۰ بوده که از آن دست خالی برگشته است. در حال حاضر نیز با وجود مشکلات و مسائل پیچیدهای که جامعه ایران و حتی دنیا درگیر آن است؛ بعید است فیلم درمیشیان حتی در اکران عمومی هم توفیقی داشته باشد. کافی است به یک نمونه کوچک همچون: نگار جواهریان را در نظر بگیریم و حاشیههایی که در این سالها داشته را در ذهن مرور کنیم و بعد بخواهیم او را در نقش یک مصلح اجتماعی و وکیل مدافع حقوق محرومان باور کنیم!
از طرفی تهیه کنندگی فیلم لامینور ساخته داریوش مهرجویی نیز در کارنامه کاری درمیشیان در این دو سال اخیر ثبت شده که به دلیل عدم پذیرش فیلم از سوی جشنواره فجر و همچنین عدم اکران عمومی شکستی اقتصادی برای درمیشیان به همراه آورد.
بر همین اساس دور از انتظار نیست که درمیشیان در آيندهای نزدیک عطای فیلمسازی را به لقایش بوسیده و تبدیل به یکی از سریال سازهای شبکه نمایش خانگی یا حتی تلویزیون شود.
سینما مثبت برای این فیلمساز که حالا در آستانه چهل سالگی است آرزوی بازگشت به خویشتن خویش و سینمایی صادقانه و انسانی را دارد.