سینما مثبت: انتشار بخش‌هایی از کلیپ جدید ساسی مانکن در روزهای گذشته شوک سنگینی را به بدنه رسمی فرهنگی کشور وارد کرده و در اظهارنظرهای صورت گرفته در فضای مجازی، مطالب فراوانی در نکوهش این کلیپ و سازنده آن منتشر شده است. حالا با گذشت چهار روز به نظر می‌رسد این کلیپ نیز مانند نمونه‌های متعدد پیشین تبدیل به یکی از نمادهای ناکارآمدی دستگاه‌های فرهنگی رسمی تبدیل شده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری – تحلیلی سینما مثبت، حدود سه دهه است که نمادها و نشانه‌های فرهنگی و تاریخی ایران با انواع و اقسام تهدیدها مواجه است. از ساخت و نمایش آثار ضد ایرانی هالیوود همچون: بدون دخترم هرگز و سیصد تا بلاتکلیفی نسبت به حضور ویدئو و ماهواره در طول این سه دهه هربار بهانه‌ای شده تا برای عده‌ای از اهالی بخش رسمی فرهنگ کارآفرینی شود و افرادی با هدف نقد و تحلیل جریان ضد ایرانی حاکم بر بخش‌هایی از هنر جهان از این مسیر کسب منفعت کنند و در ادامه برای پاسخ به این جریان ضد ایرانی از محل بودجه‌های عمومی آثار ضعیف، بی ارزش و سطحی بسازند.
حالا پس از گذشت یکسال از تولید کلیپ قبلی ساسی مانکن با نام «دکتر» که آن هم به موضوعی برای اظهارنظرهای اینچنینی تبدیل شد، این خواننده مقیم خارج در کلیپی جدید بار دیگر هنجارهای رسمی جامعه ایران و نظام خانواده را به چالش کشیده و از یک طرف اثری سینمایی که دردمندانه درباره طبقه فردوست جامعه ساخته شده بود را به هجو کشیده و از طرف دیگر نام سمیه را که در میان طبقه مذهبی جامعه طرفداران زیادی داشته و دارد را در قامت یک ستاره فیلم‌های غیراخلاقی تداعی کرده است.
از عمو پورنگ تا ساسی مانکن
در روزهای گذشته اظهارنظرهای منفی فراوانی نسبت به این کلیپ و حضور بازیگر فیلم‌های غیراخلاقی در آن منتشر شده که تردیدی در صحت آن‌ها نیست اما در سوی دیگر ماجرا باید به این مطلب نیز توجه کرد که دلیل اقبال فراوان جامعه به آثار این خواننده و دیگر خواننده‌‌های اینچنینی خلا حاکم بر فضای موسیقی ایران و عدم تولید آثاری است که باید به نیاز بخشی از جامعه پاسخ دهد. اگر دهه پنجاهی‌ها و دهه شصتی‌ها با آهنگ‌هایی مانند: تنیده یاد تو در تار و پودم، در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی، تو در جان منی من غم ندارم، تا من بدیدم روی تو،ساده بگم دهاتی‌ام و… نیاز موسیقیایی خود را برطرف می‌کردند حالا در نسل جدید دهه هفتادی و هشتادی و حتی در طیف قابل توجهی از نسل‌های گذشته نیاز به موسیقی ریتمیک و شاد وجود دارد و این نیاز و تقاضا هم قابل کتمان نیست. فرقی نمی‌کند هنرمندی مانند عمو پورنگ به این نیاز پاسخ دهد یا ساسی مانکن!علاقه‌مندان به این نوع موسیقی‌های ریتمیک الزاما انسان‌های بد و نابهنجاری نیستند و حتی در میان آن چند میلیونی که تاکنون آهنگ و کلیپ ساسی مانکن را دیده‌اند قطعا افراد زیادی هستند که صرفا به دنبال سرگرمی به سمت این موسیقی می‌روند و نه موضع سیاسی خاصی دارند و نه جزو دشمنان محسوب می‌شوند! آن‌ها دوست دارند جایی آهنگی مانند آقامون جنتلمه را داخل اتوموبیل پشت ترافیک‌های چند ساعته جاده شمال یا در شروع و پایان روزی کاری بشنوند و برای چند دقیقه به صورت فردی یا جمعی با یک آهنگ مشکلات و مسائل جامعه همچون: گرانی مرغ و نوسان قیمت دلار و هزار و یک مساله دیگر را فراموش کنند.
فقط تنها ایراد ماجرا این است که این افراد در شرایطی زندگی می‌کنند که بخش مهمی از دستگاه‌های رسمی که باید به نیاز موسیقیایی آن‌ها پاسخ بدهند یا دچار اختگی شده‌اند و یا در منازعات پشت پرده و روی صحنه درگیر حذف چهره‌های هنری و یکدست کردن فضای موسیقایی و تولید آثاری بی خاصیت اما پُرسود مالی هستند که برخلاف غریزه انسانی جامعه حرکت می‌کند و هیچ اعتنایی به کف جامعه ندارد. البته این جریان منحصر به موسیقی نیست و در سینما نیز چنین اتفاقی سال‌هاست در حال رخ دادن است و کمتر فیلمی تولید می‌شود که مخاطب میلیونی بالقوه ایرانی به تماشای آن تمایل داشته باشد. همین جریان باعث می‌شود که مخاطب ایرانی برای یافتن محصول مورد علاقه خود به سراغ رسانه‌های خارجی برود و البته دلسوزان حقوق بگیر فرهنگی نیز در ظاهر با چنین آهنگ‌هایی مخالفت و شاید در پس پرده و در آن بخش نفسانی شخصیت‌شان با این آثار دمی هم بگیرند و لذتی هم ببرند.
راستی آیا مسوولان فرهنگی فرصتی برای تردد در فضاهای عمومی جامعه مثل مترو،اتوبوس،مکان‌های تجمع جوانان و… دارند تا ببینند در همین هفته‌های اخیر مدل موی خاص این خواننده چطور میان جوان‌ها رواج یافته و چگونه افرادی با موی بسته بالای سر به تقلید از این خواننده در سطح جامعه در تردد هستند؟!
سینما مثبت آماده انعکاس دیدگاه‌های اهالی رسانه و هنر درباره این مطلب است.
