سینما مثبت: نمایش فیلم سینمایی شیشلیک ساخته محمد حسین مهدویان در جشنواره فیلم فجر بسیاری از علاقه مندان این فیلمساز را شگفت زده کرد. حامیان مهدویان که تصور می‌کردند این فیلمساز در ادامه روند فیلمسازی‌اش قرار است صرفا به ساخت آثار سیاسی و انقلابی بپردازد، در آخرین ساخته او با اثری مواجه شدند که دیگر با نگاه‌های کلیشه‌ای و قواعد ساده انگارانه قابل تعبیر و تفسیر نبود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری – تحلیلی سینما مثبت، مهدویان سینمای حرفه‌ای را با فیلم دفاع مقدسی خوش ساخت ایستاده در غبار آغاز کرد و با فیلم سیاسی ماجرای نیمروز ادامه داد. او با همین دو فیلم از نظر جلب توجه مخاطبان عام و همچنین نهادهای قدرت و حتی رویدادهای هنری به مرز اشباع رسید و حالا وقت آن بود تا جنس تازه‌ای از سینما را تجربه کند. این جنس از سینما همان نگاه انتقادی نسبت به مسائل و موضوع‌های پیرامونی است که در آثار بسیاری از فیلمسازان هوشمند پس از انقلاب مشاهده می‌شود. فیلمسازانی که اتفاقا خاستگاه ورودشان به سینما آثار دفاع مقدسی بوده است. ابراهیم حاتمی کیا،مرحوم رسول ملاقلی پور، احمد رضا درویش و… برخی از این طیف از فیلمسازان هستند. کارنامه کاری مهدویان هم نشان می‌دهد او در همین مسیر در حرکت است و به همین دلیل پس از ماجرای نیمروز یک با ساخت فیلم لاتاری به سراغ نقد اجتماعی می‌رود و در ادامه با ساخت ماجرای نیمروز دو، به جای تمرکز صِرف بر نمایش هفت‌تیر کشی و گنگستر بازی، وجوه انسانی یک ماجرا را در نظر می‌گیرد و بر تعارض‌های موجود در یک خانواده که باعث دوپارگی اعضای خانواده و قرار گرفتن آن‌ها در دو طرف ماجرایی سیاسی می‌شود تاکید می‌کند. درخت گرو ساخته ماقبل آخر این فیلمساز هم اثری است که قرار است کلکسیون فیلم‌های مهدویان را تکمیل کرده و فیلمی جشنواره‌ای را در کارنامه کاری او قرار دهد.
درباره شیشلیک
مهدویان در شیشلیک قرار است فیلمی کمدی را به کارنامه کاری‌اش اضافه کند اما این کمدی نه از جنس کمدی‌های مرسوم و متعارف سینما بلکه قرار است کمدی سیاه و انتقادی باشد که با نمایش ناتوانی یک خانواده حاشیه نشین در تامین غذایی لذید برای فرزندانش – شیشلیک – نظام ایدئولوژیک حاکم بر جامعه فرضی خود را به تمسخر بگیرد و در پایان هم با ترویج مهاجرت، راه حلی پیش پای مخاطب خود بگذارد. همه عناصر انتخابی در خدمت ایده کارگردان است تا او را به منظور مورد نظرش برساند. از بازیگران درجه یک گرفته تا صحنه پردازی کامل و مطابق با داستان و…. اما شیشلیک و سازنده‌اش تفاوت‌های میان طنز مکتوب با طنز سینمایی را در نظر نگرفته و با متنی که بیشتر مناسب کتاب است تا سینما و بین مفاهیم پایین تنه‌ای و فلسفی در نوسان است، اثری را تولید کرده که با وجود ارزش‌های فنی و هنر‌اش بسیار زیاده گو است و از همان ابتدا با مقدمه‌ای طولانی آغاز می‌شود و سپس جذابیت ایده‌اش را به مرور از دست می‌دهد و صرفا به چند سکانس جذاب همچون حضور رضا عطاران در باغ محدود می‌ماند.
مشکل فیلم این است که سازنده‌اش به شدت مجذوب سوژه شده و تسلط خود بر قصه را از دست داده به گونه‌ای که فیلم سرشار از صحنه‌های اضافی و قابل حذف،شخصیت‌های بی تاثیر در پیشبرد داستان و رفتارهای بی منطق – حتی با معیارهای یک اثر طنز – است.
نویسنده: حمیده جهانگیر
