سینما مثبت: اختلاف نظرها میان شرکای ماهنامه فیلم این روزها در رسانه‌ها بالا گرفته و هوشنگ گلمکانی به همراه عباس یاری در یک جبهه و پویا مهرابی فرزند مرحوم مسعود مهرابی در جبهه مقابل هر روز بخشی جدید از اختلاف خود را رسانه‌ای می‌کنند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری – تحلیلی سینما مثبت، علاقه مندان سینمای ایران قطعا در طول دوران عشقبازی با سینمای ایران برای دوره‌ای کوتاه یا طولانی مخاطب ماهنامه فیلم بوده‌اند. ماهنامه‌ای سینمایی که در طول چهار دهه گذشته با پشت سرگذاشتن بحران‌ها و مشکلات مختلف به حیات خود ادامه داده و نقشی موثر در شکل دهی به جریان سینمای پس از انقلاب ایران داشته است. پس از درگذشت مسعود مهرابی حالا اختلافی جدی میان فرزند او
پویا به عنوان وارث و دو شریک دیگر مجله یعنی عباس یاری و هوشنگ گلمکانی شکل گرفته است. اختلافی که به شکل علنی در رسانه‌ها مطرح و کار را به جدایی دو یار دیرینه از این رسانه و تدارک برای انتشار نشریه‌ای تازه به نام فیلم امروز کشانده است.
در این ماجرا چند نکته مبهم به شرح زیر وجود دارد:
1 _ طبق اعلام رسمی گلمکانی و یاری در بیانه مشترک خود «مسعود مهرابی صاحب امتیاز مجله فیلم هیچ‌گاه در فکر انتشار مجله سینمایی نبود و البته چند سال پیش از آن درخواست انتشار یک نشریه طنز و کاریکاتور به نام «عبید» را کرده بود. حتی در سه شماره اول مجله فیلم که یک گاهنامه راهنمای فیلم بود، کم‌ترین نقش را داشت و از شماره چهارم در تابستان سال ۶۲، مسئولیت قانونی را به عهده گرفت تا سال ۶۹ که سرانجام امتیاز مجله صادر شد.» این مطلب امروز بیان می‌شود اما در شرایط خاص سیاسی دهه شصت، قطعا صدور مجوز انتشار نشریه‌ای سینمایی امتیاز خاص و ویژه‌ای بوده که به هر دلیل فقط در اختیار مسعود مهرابی قرار گرفته و حتی به صورت مشترک به نفر دوم یا سومی نیز تعلق نگرفته است. کاش دو طرف دعوا درباره این مساله توضیحی کوتاه و شفاف بدهند.
۲ – طبق اعلام طرفین دعوا به دلیل برخی اختلاف نظرها در بهار سال ۱۳۸۶ مشارکت‌نامه ای میان سه شریک زیر نظر جهانبخش نورایی منتقد فیلم و وکیل دادگستری و مشاور حقوقی تنظیم شد. در یکی از مواد این مشارکت‌نامه آمده که «با مرگ یکی از سه نفر، مشارکت منحل می‌شود و در ماده دیگری تصریح شده که چنان‌چه آقای مهرابی به هر دلیلی قصد ادامه کار مطبوعاتی نداشته باشد و بخواهد امتیاز مجله را به شخص دیگری واگذار کند، اولویت با دو شریک دیگر – یاری و گلمکانی – است.»
تصور می‌شود در این روایت که از سوی گلمکانی و یاری بیان شده نکته‌ای مبهم است. چگونه است با وجود چنین مشارکت‌نامه‌ای در حال حاضر وارث مرحوم مهرابی طرف برنده است و او صاحب امتیاز مجله فیلم تلقی می‌شود و حتی حقوقی قانونی برای قلع و قمع دیگر شرکا دارد؟! نکته مهم‌تر اینکه چرا در طول دوران زندگی مسعود مهرابی تکلیف این شراکت به شکل درستی روشن نشده تا در صورت بروز چنین اتفاقی کار به اینجا بکشد؟
۳ – گردانندگان جدا شده از ماهنامه فیلم قصد دارند رسانه‌ای جدید منتشر کنند. اتفاقی که باید آن را به فال نیک گرفت و قطعا می‌تواند چالشی جذاب برای آن‌ها باشد که در نهایت می‌تواند برای مخاطبان سینمای ایران نیز مفید باشد.
مجله فیلم از رسانه‌هایی است که برای دوره‌ای طولانی به این مساله مشهور بود که گردانندگان آن صرفا کار مطبوعاتی می‌کنند و بس! حتی برای دوره‌هایی طولانی – شاید تا دهه هشتاد – تصویری از آن ها منتشر نمی‌شد و در گمنامی بودند و مانند امروز نبود که علاقه مندی به نشستن بر سر سفره اصحاب قدرت سینما آن‌ها را گاه میهمان برنامه‌های تلویزیونی کند و گاه داور و عضو هیات انتخاب و شورای سیاستگذاری و… تا کار به آنجا برسد که حضرت‌شان برای توجیه چرایی برگزاری جشنواره‌ای ضعیف دوربین در دست بگیرد و با نمایش باقالی پلو با گوشت خوردن خارجکی‌ها، برای جشنواره‌ای بی اهمیت اعتبار خود را هزینه کنند و به آن اعتبار ببخشند یا در جایی دیگر به گروهی معجول به نام هنر و تجربه اعتبار ویژه ببخشند.
حالا بهرحال تمام این اتفاق‌ها گذشته و به قول شاعر «زندگی هنوز خوشگلی ها شو داره/ این جدایی ها قصه روزگاره!» شاید به واسطه این جدایی مخاطبان سینمای ایران از این پس با دو نشریه جذاب و خواندنی مواجه شوند.
نویسنده: امیر استادی
