شبکه سه فیلمفارسی را بلعید

سینما مثبت: سریال­های مناسبتی در تلویزیون در دوره ­های مختلف الگوهای متفاوتی را برای جذب مخاطب داشته­اند. از پرداختن به مسائل ماورایی تا به تصویر کشیدن شیطان. حالا به نظر می­رسد این الگو تغییر کرده و «آدم­های روی علف!» به الگوی مطلوب برخی سریال سازان سیما تبدیل شده­ اند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، شبکه سه سیما با گروهی ثابت سال­هاست مسوولیت تامین آثار معنوی ماه مبارک رمضان را برای مخاطبان خود به عهده دارند. این شبکه امسال با پخش سریال «برادر جان» خاطره ­ای مهم در ذهن مخاطبان به جا گذاشت؛ سریالی که در آن مجموعه­ ای از شخصیت­های عجیب و غریب با رفتارهای عجیب­تر و اتفاق­های غیر منطقی با بهره گیری فراوان از الگوهای رایج فیلمفارسی و پند و اندرزهای اخلاقی تلاش کرد تا با پوسته­ ای از رعایت اخلاق و توصیه­ های مذهبی، مخاطبان خود را به رعایت حلال و حرام ترغیب کند.

مهم­ترین نکته این سریال تلویزیونی عدم شباهت آن به جامعه ایران است؛ جامعه­ ای که با انواع و اقسام مشکلات مواجه است و می­توان دهها سوژه اجتماعی از آن اقتباس کرد، نه در این سریال بلکه در هیچ اثر دیگری منعکس نمی­شود و سازندگان سریال­هایی از این دست، تنها هنرشان ورز دادن یک سوژه یک خطی در 25 الی 30 قسمت سریال است. سریال­هایی که در آن­ها همه شخصیت­ها از زن خانه دار گرفته تا کاسب میدانی شبیه به اساتید رشته فلسفه و عرفان یا عضو هیات علمی دانشکده ادبیات سخن می­گویند و ذره­ای از منطق در رفتارشان وجود ندارد. در یک پلان با شوهرشان در وسط میدان فردوسی زیلو پهن کرده و چای می­خورند و در پلان بعدی بابت حرفی کوچک می­خواهند از او طلاق بگیرند. در یک پلان داخل آب می­افتند و در پلان دیگر نجات یافته­ اند.

این حجم از اتفاق­های غیر منطقی در دیگر بخش­های این سریال نیز دیده می­شود. مثلا جایی که زنی سلطیه به میدان میوه و تره بار آمده و با عربده کشی از میدانی­ ها می­خواهد حجره را تعطیل کنند و همه هم بدون حتی دیدن کارت ملی زن از او اطلاعت می­کنند. یا در جایی دیگر صحبت از خبر کردن قانون است اما ناگهان همه شخصیت­ها از جوان گرفته تا پیرمردی که یک پایش لب گور است، تبدیل به یکه بزن­هایی در حد و اندازه بیک و جلال می­شوند. منطق شخصیت­های این سریال دقیقا منطق افرادی است که روی علف هستند و کنترلی بر اعمال و رفتار خود ندارند اما تماشای رفتار آن­ها ممکن است برای دیگران جذاب باشد، بخصوص که با موسیقی رقیق و فضاسازی سانتی مانتال و حجم زیادی گریه و اشک همراه می­شود و اینها همه مخاطب را ناخودآگاه یاد سینمای فارسی می­ اندازد که در ناخودآگاه اغلب مخاطبان میانسال ایرانی ریشه دارد. به اینها اضافه کنید نام سریال را که یادآور ترانه ای از داریوش اقبالی است و الگوی زن تنها و حتی زنی که از جنوب می آید که عین به عین در این سریال تکرار شده و در سایه فضای انحصاری ـ کنتراتی که برای این گروه فراهم شده، قرار است معنویت مخاطبان در ماه مبارک رمضان را برای مخاطبان فراهم آورد.