سینما مثبت: برگزاری مراسم اهدای جوایز به برگزیدگان پنجمین جشن نوشتار سینمایی ایران بار دیگر به خانواده بزرگ سینمایی نویسان کشور این مسئله را یادآوری کرد که تا چه اندازه ساختارهای قدیمی و کهنه قدرت انطباق با شرایط جدید را ندارند و با هرگام که به جلو برمی دارند، بیش از آنکه «سازندگی» را به دنبال داشته باشند به رخدادهای تنش زا منجر می شوند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران در حالی طی سال های گذشته جزو زیر مجموعه «خانه سینما» محسوب شده که فعالیت هایش قرابتی با کلیت «خانه سینما» ندارد. این تشکل که بخشی از وظایف آن نقد شرایط و مسائل روز سینمای ایران است، در سال های اخیر به واسطه رفتار برخی اعضای شورای مرکزی آن قدرت و صلابت لازم را از دست داده و از تشکلی که می توانست با صدور بیانیه، موضع گیری، برگزاری برنامه های نقد و بررسی و… به «مجموعه ای راهبردی» تبدیل شود، به صنفی «طفیلی» تبدیل شده که گاه با رفتاری به دور از شان و منزلت انجمن صرفا از قِبَل برخی رویدادها و جشن ها «ارتزاق» می کند.«استقلال» عنصر فراموش شده در رفتار این انجمن طی سال های اخیر بوده و این مسئله حتی ماهیت معنوی این مجموعه را نیز به خطر انداخته است؛ به گونه ای که حتی رسمی ترین جلسات این انجمن نیز با واکنش سرد اعضاء مواجه می شود و در جشنی رقابتی آنگونه که دبیر می گوید صرفا «30 اثر» برای رقابت ارسال می شود! در طول سال های گذشته کدام بیانیه را از انجمن به خاطر داریم که در آن به اثرات مخرب حضور آقازاده ها در سینما اشاره کرده باشد یا نسبت به گسترش روز افزون پول های مشکوک در سینما ابراز نگرانی کرده باشد؟! زمانی که برخی فیلم سازان اقدام به شکایت از نویسندگان مستقل کرده و آن ها را راهی دادگاه می کنند، انجمن کجاست تا به صیانت از حقوق اعضای خود بپردازد؟! احتمالا در چنین برهه هایی انجمن مشغول مذاکره جهت کنترات فعالیت های رسانه ای یک جشنواره نان و آبدار است!!!
مشکل جدی دیگر انجمن در طول سال های اخیر بلاتکلیفی آن نسبت به «فضای مجازی» است که همچنان آن را نادیده گرفته و نه در ترکیب جوایز و نه در ترکیب هیات داوران آن نماینده ای شایسته از این گروه به چشم نمی خورد. قطعا چشم بستن بر این بخش مهم و موثر سینمای ایران در مقابل بخشی که صرفا به واسطه دریافت «آگهی های کمپانی های خارجی فعال در ایران» ادامه حیات می دهد، نقطه ضعفی بزرگ است که با هیچ توجیهی پذیرفته نیست. «بلاتکلیفی نسبت به تلویزیون» نیز مسئله مهم دیگری است. با این حجم از انتشار مطلب درخصوص رسانه مهمی مانند تلویزیون مگر می شود هیات داوران در بخش نقد، یادداشت، گفتگو و گزارش تلویزیونی، هیچ اثری را شایسته نداند؟! از همین موضع گیری و نیز بخش دیگری که در آن «هیئت داوران برای بهترین سرمقاله و یادداشت سینمایی اثری را مناسب تقدیر ندانست» می توان به این نتیجه رسید که نگاهی بر این انجمن و انتخاب هایش حاکم است که به واسطه آن مطالبی که دایره تاثیرگذاری فراوانی دارند را در مقابل مطالبی که در شمارگان محدودی منتشر می شوند و نویسندگان آن احیانا برای نگارش آن مطلب یک ماه فرصت داشته اند را قربانی می کنند.
برگزار کنندگان این جشن آنقدر دور از رویه های حرفه ای هستند که عامدانه افرادی که برای این رویداد احترام قائل شده و اثر فرستاده اند را به این جشن دعوت نمی کنند.
این ساختار پوسیده به هیچ وجه قابل اصلاح نیست و لازم است تا آن دسته از اهالی رسانه که به این وضعیت نقد دارند، در قالب تشکلی جداگانه با نام «خانه سینمایی نویسان مستقل»، مجددا طرحی نو دراندازند و بنیانی صحیح برچینند تا هم آبروی از دست رفته منتقدان سینمایی بازیابی شود و هم «صنف» به معنی واقعی خود محقق شود. صنفی که خدمات آن شامل تمامی اعضاء می شود نه گعده و عده ای محدود و انگشت شمار.
