سینما مثبت: در هفته های اخیر عدم نمایش فیلم سینمایی «عصبانی نیستم» با واکنش های مختلفی مواجه شده و حتی نمایندگان مجلس نیز نسبت به این مسئله اعلام موضع کرده اند. اما چرا مسوولان سینمایی در مقابل این فشارها تسلیم نمی شوند و همچنان خود را پاسخگوی اهالی رسانه، صاحبان فیلم و حتی نمایندگان مجلس نمی دانند؟
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، در هفته های اخیر تلاش های فراوانی برای جلوگیری از اکران فیلم عصبانی نیستم صورت گرفت. پیشتر نیز مقاومت های زیادی نسبت به عدم نمایش فیلم هایی مانند «آشغال های دوست داشتنی»،«خانه دختر» و.. صورت گرفت و جالب اینکه بخش های مرتبط با صدور مجوز برای نمایش این آثار، با علم و اطلاع از کمرنگ شدن محتوای اعتراضی این آثار نسبت به سال های گذشته همچنان نه تنها از عدم نمایش این فیلم ها دفاع می کنند بلکه گاهی دل به دل مخالفان فیلم ها نیز می دهند و در عدم نمایش فیلم با آن ها همراه می شوند! این مسئله یک علت مهم و اساسی دارد: کافی است نگاهی به ترکیب مدیران حاضر در سازمان سینمایی بیندازید. اغلب آن ها چهره هایی هستند که در طول سه دهه ـ و گاهی چهار دهه ـ گذشته در بخش های مختلف فرهنگی ـ هنری حضور داشته اند. آن ها همواره از جایی به جای دیگر «نقل مکان» کرده اند. روزی در تلویزیون بوده اند، سپس به سینما آمده اند. یک روز دبیر جشنواره بوده اند، روز دیگر مشاور. زمانی در شهرداری حضور داشته اند، گاهی در حوزه. در مقاطعی نیز به عنوان تهیه کننده فعالیت داشته اند. آن ها با این حجم از قابلیت «تطبیق پذیری با شرایط» می توانند تا سه دهه آینده نیز در بخش های مختلف فرهنگی کشور فعالیت کنند اما برای تداوم فعالیت نیاز به «کارنامه سفید» دارند و به همین دلیل تلاش و اصرار برای اکران فیلمی توقیفی ـ که حسب وظیفه خودشان نیز به آن مجوز داده اند ـ می تواند این کارنامه را خدشه دار و آن ها را به مدیرانی «مسئله دار» تبدیل کند! در چنین شرایطی طبیعی است به اعتراض ها و توبیخ های مجلس نیز توجهی نکنند زیرا نمایندگان مجلس صرفا برای دوره ای چهارساله تصدی این مسوولیت را به عهده دارند اما آقایان مدیر «همیشه مدیر» بوده، هستند و خواهند بود!
