سینما مثبت: حجم تلخکامی و سیاه نمایی موجود در برخی فیلم‌های سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر این سؤال را در ذهن مخاطبان ایجاد می‌کند که آبشخور فکری و ذهنی این فیلم سازان کجاست که این چنین آثاری از ذهن آن‌ها تراوش می‌کند؟
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، «کارگر ساده نیازمندیم» ساخته منوچهر هادی و «زیر سقف دودی» ساخته پوران درخشنده دو فیلم به نمایش درآمده در روزهای پایانی جشنواره بود که واکنش‌های سردی را از سوی مخاطبان به همراه آورد. هر دو فیلم داستان‌هایی تلخ، سوزناک و گزنده را به نمایش می‌گذارند که در نهایت مخاطب را با ناامیدی کامل به خارج از سالن هدایت می‌کند.
داستان فیلم اول درباره سه کارگر شهرستانی که در تهران شاغل هستند و طی ماجرایی مردی میانسال را به قتل می‌رسانند. مردی که عشق یکی از این سه کارگر را چندی پیش به همسری برگزیده و حالا در صدد ازدواج با دختری کم سن و سال است که عشق یکی از دیگر کارگران است.
فیلم دوم نیز داستان خانواده‌ای سه نفره است که روابط زن و شوهر به سردی گراییده و مرد با دختری جوان پنهانی ازدواج کرده است. پسر خانواده نیز دچار بحران است. او برای جلب نظر پدر دختری که قصد ازدواج با وی را دارد، مغازه‌ای عطر فروشی را از دوستش می‌خرد اما به دلیل مشکلات قانونی این معامله، گرفتار پلیس می‌شود و…
پوران درخشنده در فیلم «زیر سقف دودی» حجم فراوانی از پیام‌های اخلاقی ـ اجتماعی و روانشناسی را به سمت و سوی مخاطب خود شلیک می‌کند. نمایش چند جلسه مشاوره روانشانسی هم بخش مهم دیگری از فیلم است که اطلاعات جالبی را به مخاطب ارائه می‌دهد. درخشنده فیلم را با پایانی گنگ و باز به انتها می‌رساند و شخصیت‌های فیلمش را معطل در هوا نگه می‌دارد.
ای کاش سازمان سینمایی در تحلیلی از اوضاع جشنواره فیلم فجر به بررسی این مسئله بپردازد که فیلم سازان محترم چه مشکل و مسئله‌ای دارند که آثارشان اینگونه آکنده از تلخکامی و ناامیدی می‌شود و حتی وقایع خوب و شیرین نیز زندگی آن‌ها را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد و تاثیری بر نگاه فیلم سازی آن‌ها نمی‌گذارد.
