آقای فارابی! بی خیال خاطره بازی شوید
سینما مثبت: در اقتصادهای پویا و مبتنی بر رقابت «تولید کیفی» یکی از مسائل مهمی است که همواره مورد تاکید مدیران است و برای تحقق آن تلاش می‌کنند. اما در کشور ما که اقتصاد عمدتاً دولتی است، مدیران به جای تلاش برای افزایش بهره وری، دغدغه‌هایی همچون: تعداد کارکنان، مساحت ساختمان تحت مدیریت، کیفیت میز و صندلی و… را سرلوحه خود قرار می‌دهند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، این روزها مباحثی درباره تحویل ساختمان فعلی بنیاد سینمایی فارابی به سازمان میراث فرهنگی شنیده می‌شود. این ساختمان که در اصل زمانی خانه قوام السلطنه از چهره‌های مطرح دوره قاجار و پهلوی بوده، طبق آنچه «علیرضا تابش» مدیر عامل فعلی آن در خبرگزاری ایرنا بیان شده، از سال 1362 در اختیار این بنیاد است و حالا سینمای ایران در آستانه از دست دادن آن است!
فعالیت در بنیاد سینمایی فارابی برای هرکارمندی شیرین و دلچسب است. نزدیکی این مکان به سامانه اتوبوس‌های تنُدرو راه آهن ـ تجریش و نیز نزدیکی به خط مترو تجریش ـ کهریزک و همچنین وجود پارکینگ اتومبیل برای مدیران و نیز فضای مشجر و زیبای این مکان باعث می‌شود تا هر کسی که در این مکان کار می‌کند، به سادگی به محل کار خود رفت و آمد نماید اما واقعاً در سال 1395 که گسترش فناوری‌های عرصه تصویر باعث شده تا بخش مهمی از کارکرد این بنیاد به عنوان اجاره دهنده تجهیزات از بین برود و نیز مشکلات مالی که سبب شده بنیاد حتی در حمایت عادی و معمول از پروژه‌ها در قالب اختصاص وام نیز ناتوان باشد، چه فرقی می‌کند که محل استقرار این تشکیلات دولتی، ساختمانی تاریخی باشد یا ساختمانی امروزی؟!
مدیرعامل بنیاد سینمایی در مصاحبه با ایرنا به ثبت سی سال خاطره مجموعه سینمای ایران و هنرمندانش در عمارت قوم السلطنه (محل بنیاد سینمایی فارابی) اشاره کرده و گفته «چه افتخاری برای یک ساختمان تاریخی مهمتر که محل رفت و آمد بزرگان سینما باشد… حضور بنیاد فارابی در این ساختمان تاریخی خود نیاز به ثبت فرهنگی دارد جایی که سی سال خاطره جمعی مجموعه سینمای نوین ایران و هنرمندانش در آن ساختمان رقم خورده کار بنیاد فارابی هم کار هنری و ذوقی است بنابراین چه افتخاری برای یک ساختمان تاریخی مهمتر و چه میراث فرهنگی بالاتر از این که عمارت تاریخی قوام السلطنه پس از پیروزی انقلاب محل رفت و آمد بزرگان سینمای ایران و محلی برای آموزش، پرورش و حمایت از فیلمسازان افتخار آفرین ایران بوده است.»
این اظهارات در حالی عنوان می‌شود که همه سینماگران نیز خاطره چندان خوشی از سینمای دولتی ـ هدایتی ـ نظارتی دهه شصت ندارند. «حسین فرح بخش» تهیه کننده مطرح سینما این روزها خاطره عجیبی را از آن سال‌ها و مدیران فارابی مطرح می‌کند: «آقایان بهشتی و انوار وقتی دیدند جمشید هاشم پور به قول معروف گل کرده و در میان مردم به محبوبیت بسیار زیادی رسیده او را با یک تهمت اخلاقی که هیچ گاه ثابت نشد ممنوع الکار کردند. این اتفاق باعث شد عبدالله علیخانی برای اعتراض به ارشاد برود و آنجا بود که فیض الله عرب سرخی درحضور آقای انوار و بهشتی به این تهیه کننده سینما شلاق زد…!»
حالا حفظ بنایی که چنین خاطراتی را در خود دارد، چه مزیت و ارزش افزوده‌ای را برای سینمای ایران ایجاد می‌کند؟ آیا بهتر نیست فارابی با کلیه افراد و نیروهایش به ساختمان بهارستان منتقل شود تا با حضور در کنار سازمان سینمایی، هم در مسائل مالی صرفه جویی شود و هم بر حسب ضرورت و نیاز، کارکنان این مجموعه تعامل بیشتری با رییس سازمان سینمایی داشته باشند؟
