100 ثانیه‌ای‌ها پشت «سد» محافظه کاری و کارمندی
سینما مثبت:دهمین جشنواره فیلم‌های صد ثانیه‌ای پس از دو روز نمایش آثار آثار برگزیده، امروز جمعه چهارده اسفند ماه با برگزاری مراسم اختتامیه به کار خود پایان می‌دهد. تماشای این آثار و حضور دو روزه در سالن نمایش دهنده نشان می‌دهد این جشنواره نیازمند خانه تکانی اساسی و تغییر در نحوه برگزاری است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، جشنواره فیلم‌های صد ثانیه‌ای در دوره‌های گذشته محل بروز و ظهور استعدادها و ایده‌های ناب بوده اما آنچه در دوره فعلی ـ دهم ـ مشاهده می‌شود، به شدت متأثر از محافظه کارانه و دست به عصا است. گویی آنچه به عنوان آثار بخش مسابقه انتخاب و راهی جشنواره شده، صرفاً درصد اندکی از تولیداتی است که می‌توانسته در این رویداد حضور یابد.
فیلم سازان در این دوره از جشنواره توجهی ویژه به مفاهیمی مانند: محیط زیست، صرفه جویی در مصرف آب، حقوق سالمندان، حقوق شهروندی، مسائل کودکان، تأثیر شبکه‌های اجتماعی بر زندگی مردم و…. داشته‌اند اما هیچ اثری از معضلات و مشکلات اجتماعی در این رویداد نیست و مسائل اجتماعی صرفاً در محدوده موضوع‌هایی مانند «کودکان کار» در آثار بازتاب می‌یابد. خبرنگار سینما مثبت با وجود حضور در چهار سئانس نمایش فیلم‌های بخش مسابقه ملی، فیلمی با موضوع اعتیاد در میان آثار راه یافته به جشنواره مشاهده نکرد.
برخلاف جشنواره فیلم کوتاه تهران که تصویری واقعی از نسل جوان فیلم ساز را منعکس می‌کند، فضای کلی جشنواره فیلم صد به شدت محافظه کارانه است و حتی این موضوع در رفتار فیلم سازان نیز دیده می‌شود که در فضایی کاملاً ساکت و آرام! به تماشای آثار نشسته و هیچ واکنشی نسبت به آثار ابراز نمی‌کنند. بخش قابل توجهی از فیلم‌های امسال هم یا برشی از فیلم‌های کوتاهی است که در طول سال در رویدادهای مختلف همچون «جشنواره گزارش یک نگرانی با موضوع آب» می‌چرخد یا اینکه آثاری است که عمدتاً توسط بخش‌های مرتبط با حوزه هنری همچون: باشگاه فیلم سوره، مرکز مستند سوره و دفاتر شهرستانی حوزه هنری تولید شده‌اند. در چنین فضایی آثار مستقل و ساخته فیلم سازان غیر وابسته کمتر به چشم می‌خورد. اغلب فیلم‌های جشنواره خالی از هر ایده متهورانه و جسورانه‌ای است و فضای کلی به گونه‌ای است که انگار همه کارها به سفارش تلویزیون و با محدودیت‌های آن رسانه ساخته شده است.
در کنار دور شدن این رویداد از وقایع روز جامعه، تلاش ارزنده‌ای از سوی مسوولان برای سر و شکل دادن به ظاهر جشنواره دیده می‌شود. جشنواره فیلم 100 ثانیه‌ای شاید تنها جشنواره ایرانی باشد که اصرار دارد حتی لیوان‌های کاغذی و بسته‌های غذایی که به شرکت کنندگان می‌دهد هم مزین به آرم جشنواره باشد!
برگزاری چنین جشنواره‌ای در پردیس سینمایی آزادی که مکانی اختصاص یافته برای نمایش فیلم‌های تجاری و بدنه است، اقدامی اشتباه است که حوزه قاعدتاً باید آن را برای سال آینده اصلاح نماید. نمایش فیلم‌ها در چند سالن و عدم وجود فضایی برای گردهم آیی کلیه فیلم سازان باعث می‌شود تا تبادل نظر میان هنرمندان حاضر در جشنواره به امری سخت تبدیل شود.
به نظر می‌رسد جشنواره فیلم‌های صد ثانیه‌ای به رویدادی عادی تبدیل شده و حوزه هنری به عنوان برگزار کننده آن نتوانسته آن را با جریان روز فیلم سازی تطبیق دهند. امید است این رویداد ارزشمند برای سال‌های آتی در نحوه برگزاری جشنواره تجدید نظری اساسی صورت گرفته و این جشنواره از حال و هوای «کارمندی» فعلی خارج شود.
