سازمان سینمایی در عوض ارائه برنامه‌ای کارشناسی، افق مدار و همه سو نگر با راه‌اندازی طرح اکران فیلم‌های هنر و تجربه، مناقشه بین سازمان سینمایی و خواسته به‌حق فیلم‌سازان تجربه‌گرا را به مناقشه فیلم‌سازان با منتقدان سینما بدل کرده و خود با انگشت اشاره به‌سوی منتقدان و اتهام‌پراکنی و آدرس غلط به نظاره میدان نشسته است.
یادداشت «مجید کریمی» تهیه‌کننده سینما درباره اکران «هنر و تجربه»
این «آرام‌بخش» دردی را دوا نمی‌کند
سینما پلاس: «مجید کریمی» تهیه‌کننده سینمای ایران و از چهره‌های جوان و خوش‌فکر این عرصه با انتشار یادداشتی، اکران فیلم‌های «هنر و تجربه» را تجربه‌ای برآمده از الگوهای شکست‌خورده و نخ نمای سینمای فرانسه دانشت که توسط مرد شماره شش خیابان ژان پارت فرانسه در خیابان کمال‌الملک تهران به محک آزمون چندباره گذاشته‌شده است.
به گزارش وب‌سایت خبری ـ تحلیلی سینما پلاس، این تهیه‌کننده بانام بردن از طرح «هنر و تجربه» به‌عنوان «چشاندن طعم جعلی و کاذب اکران عمومی فیلم به فیلم‌ساز، به مناظره رییس گروه هنر و تجربه با «امیر قادری» از منتقدان سینمای ایران اشاره‌کرده و می‌نویسد:
اتهام‌پراکنی مدیر دولتی در عوض پاسخ مستدل
مدیر طرح اکران فیلم‌های هنر و تجربه در برنامه زنده تلویزیونی هفت چشم در چشم در مقابل بیننده‌ای این برنامه، امیر قادری منتقد خوب سینما را که با جسارت به‌نقد و آسیب‌شناسی این طرح پرداخته بود، متهم به برخورد شخصی و از سر منافع فردی کرده و تلاش نمود تا به بیننده القاء کند که منتقد مقابلش از سر دلسوزی و نگاه تخصصی عملکرد وی را نقد نکرده و به دلیل آنچه عدم‌حمایت مالی و سفارش آگهی در سایت مشارالیه بوده، سر به انتقاد و ایراد برداشته است!
با این وصف و احوالاتی که گذشت شایسته بود مدیر محترم فرهنگی این طرح دولتی در مواجهه با دیدگاه‌های نقادانه و البته جسورانه این منتقد سینما، به دفاع مبسوط و متقن و کارشناسانه موضوع بحث و مناظره می‌پرداخت و متوسل به روش‌های غیراخلاقی و خارج از اصول نمی‌شد. ادامه رویه غلط و ناعادلانه در تقسیم امکانات نمایشی کشور؛ فربه‌شدن فیلم‌سازان در فرایند اکران تضمین‌شده؛ عدم برقراری ارتباط فیلم‌ساز با مخاطب فیلم در یک فرایند صحیح و منطقی؛ طراحی غلط و غیر کارشناسانه در امر نمایش فیلم‌های تجربه‌گرا و در مقابل تضمین یک‌میزان درآمد مشخص قابل استحصال؛ جملگی حاصل تدبیری ست که فیلم‌سازی همچون عباس کیارستمی را هم با آن سبقه نمایش جهانی آثارش، متقاضی حضور در چنین امکان دولتی می‌کند، وای به فیلم‌سازان تجربه‌گرای خوش‌قریحه‌ای که در چرخه عادی اکران به لطف مافیا و فقط درایت متولیان سینما، سالهاست چشم امید به پرده عریض سینما کشور با حضور مردم دوخته‌اند! مصروف شدن بودجه سازمان سینمایی آن‌هم در ایام ریاضت اقتصادی دولت، برای گروهی اقل و خاص و آن‌هم پس از انتخاب سلیقه‌ای و فردی گروهی خاص‌تر، به قطع در کوتاه‌مدت و هم بلندمدت (البته به‌شرط حیات) موجب فساد و رانت می‌گردد.
ایراداتی از این دست همگی مبین آن است که تصمیم اخذشده از ناحیه سازمان سینمایی، نه‌تنها از خرد و تدبیر برخوردار نبوده بلکه تماماً در جهت پاک کردن صورت‌مسئله تقاضای اکران چنین فیلم‌هایی طراحی و تدوین‌شده است. سازمان سینمایی با رندی تمام بجای پاسخ به نیاز و تقاضای نمایش این‌گونه فیلم‌ها آن‌ها را وارد چرخه معیوب و بارها تجربه‌شده‌ای می‌کند که النهایه حاصلی جز شکست و یاس و ناامیدی برای فیلم‌ساز نخواهد داشت. تجربه‌ای که برآمده از الگوهای شکست‌خورده و نخ نمای همچون سینمای فرانسه بوده و اکنون توسط مرد شماره شش خیابان ژان پارت فرانسه در خیابان کمال‌الملک تهران به محک آزمون چندباره گذاشته‌شده است. چشاندن طعم جعلی کاذب اکران عمومی فیلم به فیلم‌ساز، اگر او را دچار سرخوردگی و آشفتگی در ادامه مسیر نکند به قطع موجب بی‌اعتمادی و عدم باور ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های فردی‌اش خواهد نمود. آرامش‌بخش‌های سازمان سینمایی که این بار تحت عنوان طرح اکران فیلم‌های هنر و تجربه مطرح‌شده، تأثیرش را به‌محض اتمام اکران و درامد حاصله از نمایش فیلم از دست داده و با ورود فیلم‌ساز به جامعه حقیقی و رویارویی با مخاطب واقعی سینما، تازه اثر مخرب آن بروز کرده و اینجاست که فیلم‌ساز نیاز به حمایت مجدد از طرح مذکور را بیش از پیش حس کرده و به اورژانس هنر و تجربه مراجعه خواهد کرد.
سازمان سینمایی در عوض ارائه برنامه‌ای کارشناسی، افق مدار و همه سو نگر با راه‌اندازی طرح اکران فیلم‌های هنر و تجربه، مناقشه بین سازمان سینمایی و خواسته به‌حق فیلم‌سازان تجربه‌گرا را به مناقشه فیلم‌سازان با منتقدان سینما بدل کرده و خود با انگشت اشاره به‌سوی منتقدان و اتهام‌پراکنی و آدرس غلط به نظاره میدان نشسته است.
اینکه امیر قادری و دیگر منتقدین با چه نیتی به این طرح دولتی و (به قولی) مدیران سه لتی آن معترض‌اند، نه‌تنها مهم نبوده، بلکه تأثیر و نتایج چنین نقدهایی در جامعه فیلم‌سازان و مخاطبان سینماست که حائز اهمیت است؛ اما اینکه مدیر محترم این طرح پاسخ مستدل و محکمی بر ایرادات و اشکالات وارده نداشت و در مقام دفاع و ارائه دلایل عقلیه مبادرت به کنایه و اتهام‌پراکنی نمود برهمگان روشن و به قطع امری مذموم و نکوهیده تلقی می‌گردد هرچند که این شیوه مواجهه در این فقره از جانب ایشان مسبوق به سابقه بوده اما از دولتی که رئیس‌الوزرایش منتقدینش را به درک حواله می‌دهد، این واکنش‌های تند و عاری از اخلاق و کرامت و طرح ادعاهایی واهی و بی‌اساس در عوض پاسخ مستدل از مدیران سه لتی‌اش، دور از انتظار نبوده و نیست.
در پایان می‌بایست خاطرنشان کرد، شایسته بود برای این امر مهم یکی از اعضاء شورای سیاست‌گذاری در چنین مناظره‌ای دعوت می‌شد تا میدان و عرصه مواجهه، خالی از استدلال و دلیل و برهان نمی‌شد.
