تنش‌های سینمایی برای گروهی معدود از سینماگران نیز که بر سازمان سینمایی مسلط هستند، فرصتی را فراهم آورده تا در این آشفته بازار از امکانات و منابع مالی بهره‌مند شوند.
تحلیلی بر روش جدید رییس سازمان سینمایی در برخورد با مشکلات
ایوبی هم «سردار شرمندگی» می‌شود؟
سینما پلاس ـ رضا استادی: با فروکش کردن هیجان‌های مربوط به اکران و عدم اکران فیلم «خانه پدری» و پس‌ازآنکه گروه نمایش‌دهنده این فیلم در اطلاعیه‌ای رسمی به توضیح در خصوص علت نمایش این فیلم پرداخت، رییس سازمان سینمایی با انتشار مطلبی نوشت: «از همه‌کسانی که از فراهم نشدن زمینه‌های اکران فیلم‌خانه پدری در گروه هنر و تجربه آزرده خاطرند پوزش می‌طلبم. به امید روزهای بهتر برای سینمای پرافتخارمان.»
به گزارش وب‌سایت خبری ـ تحلیلی سینما پلاس، معذرت‌خواهی ایوبی نه در فضایی رسمی و نه در سایت سازمان سینمایی و حتی یک خبرگزاری و رسانه بلکه بر روی صفحه شخصی‌اش در فیس بوک انجام‌شده است.
اهل رسانه می‌دانند که چنین عبارت‌ها و توضیحاتی نهایتاً می‌تواند در حد تعارفی دوستانه تلقی شود و نمی‌توان آن را به‌عنوان موضعی رسمی تقلی کرد. ایوبی که در طول دوران مسئولیت خود اوقات گل‌وبلبلی را با سینماگران پشت سر گذاشته، با آن‌ها عکس یادگاری گرفته، در میهمانی‌ها و پشت‌صحنه آثارشان حضور یافته و در این مسئولیت به سفرهای مختلف خارجی رفته، حالا با چالشی مواجه شده که در مسئولیت امری طبیعی است. پیش از او نیز تمام معاونان سینمایی و حتی فرهنگی ارشاد با چنین چالش‌هایی مواجه بودند و آن را مدیریت کردند. «جواد شمقدری» با همه ایرادهایی که به نحوه عملکرد وی وارد است، حتی در زمانی که مسئولیتی نداشت در مقابل عدم ارسال فیلم «درباره الی» برای جشنواره برلین مقاومت کرد و در دوره مسئولیت خود فیلم «جدایی نادر از سیمین» را از توقیف درآورد و حتی پیش از تجمع معترضان به فیلم‌های اکران شده در مقابل وزارت ارشاد، قافیه را نباخت و در دفترش حضور داشت. پس از این تجمع و دستگیری برخی معترضان بود که ساختمان ارشاد را ترک و به دفتر انجمن سینمای جوان رفت و در آنجا فعالیت خود را ادامه داد.
حالا حجت‌الله ایوبی که ازنظر تحصیلات، تجربه سفرهای خارجی، مطالعه کتاب و… چند سر و گردن از همه مسئولان سینمایی پیشین بالاتر است، به معذرت‌خواهی ساده‌ای اکتفا می‌کند و بس! چنین رفتاری برای نگارنده به‌شدت یادآور رفتار حجه الاسلام «سید محمد خاتمی» رییس‌جمهور اسبق است که در همان سال‌های ابتدایی ریاست جمهوری شروع به فرافکنی، انداختن گناه گردن دیگران و… کرده و با ابراز شرمندگی، خود را در میان روزنامه‌نگاران با عنوان «سردار شرمندگی» معروف کرد! البته ایشان با همین تمهید هشت سال تمام در رأس قدرت بود و پس‌ازآن با همه ضعف‌هایش به چهره‌ای محبوب تبدیل شد و حالا ایوبی دقیقاً در همین مسیر حرکت می‌کند و احتمالاً در پایان دوره مسئولیت خود طی یک مصاحبه بابیان جملاتی همچون: «خیلی کارها می‌خواستیم بکنیم اما نگذاشتند» سروته ماجرا را هم آورده و احتمالاً با وجه فرهنگی ـ هنری کسب‌شده، به‌عنوان سفیر ایران عازم یکی از کشورهای مهم خواهد شد.
ایوبی چه می‌تواند بکند؟
با همه محدودیت‌ها و چنددستگی‌ها در ساختار قدرت، «دولت» به‌واسطه برخورداری از پول و امکانات همیشه توانایی‌های ویژه‌ای دارد. ایوبی یا موافق عدم نمایش فیلم‌های مذکور است و یا مخالف آن. درصورتی‌که موافق عدم اکران این فیلم‌ها باشد، باید به‌صراحت و شفافیت این موضوع را اعلام کند حتی اگر همراهی و طرفداری جمعی از سینماگران را از دست بدهد. اگر هم اعتقادی به مفسده برانگیز بودن آثاری همچون: قصه‌ها، خانه پدری، عصبانی نیستم و… ندارد، می‌تواند با بهره‌گیری از امکانات خود فیلم‌ها را به شکل نمادین اکران کند. مثلاً در سینما فرهنگ یا سالن بزرگ سازمان سینمایی که متعلق به سازمان سینمایی است می‌تواند این کار را انجام دهد یا اینکه حداقل به فیلم‌ها خسارت دهد والا این نوع معذرت‌خواهی‌ها نه سرمایه به هدررفته این فیلم‌سازان را برمی‌گرداند، نه روح زخم‌خورده آن‌ها را مرهم می‌دهد و نه در میان اهالی سینما می‌تواند محبوبیتی برای این مدیر فراهم کند. سینماگران یکسالی هست که به رفتارهای دیپلماتیک ایوبی عادت کرده‌اند و حالا دیگر رییس سازمان سینمایی نمی‌تواند بیش از این با این برگ «بازی» را ادامه دهد. ظاهراً ایوبی به این نتیجه رسیده که جریان کلی سینما را با مظلوم‌نمایی در کنار خود حفظ کند و اصولگرایان را نیز با پذیرش درخواست آن‌ها مبنی بر عدم اکران برخی فیلم‌ها در کنار خود حفظ نماید. البته تنش‌های سینمایی برای گروهی معدود از سینماگران نیز که بر سازمان سینمایی مسلط هستند، فرصتی را فراهم آورده تا در این آشفته بازار از امکانات و منابع مالی بهره‌مند شوند.
مطالب مرتبط:
