گذشت 9 سال بالاخره خیلی از معادلات قبلی فروش فیلم در سینمای ایران را دگرگون کرده است، معادله‌ای که شاید خانم مهندس و آقای نیک‌بین چندان به آن کاری نداشته‌اند.
گزارش سینماپلاس از اولین اظهار نظر رسمی درباره فیلم «آتش بس 2»
آتش بس 2، اعصاب خُرد کن و بی مزه + پژمان جمشیدیِ تکراری
سینماپلاس: نمایش فیلم «شهر موش های 2» این روزها با استقبال مخاطبان مواجه شده است. آیا چنین موفقیتی در انتظار فیلم جدید تهمینه میلانی نیز هست و این کارگردان می تواند با «آتش بس 2» به رقابت با شهر موش ها بپردازد؟
به گزارش وب سایت خبری ـ تحلیلی سینماپلاس، در ایران دنباله سازی چندان مرسوم نیست و حتی در میان سریال های تلویزیونی هم موارد موفق چندانی از این کار دیده نمی شود. این روزها فیلم آتش بس 2 خود را آماده اکران عمومی می کند. فیلم سه شب قبل به صورت محدود برای گروهی از دست اندرکاران سینما و رسانه ها اکران شد. «وحید فرازان» از روزنامه نگاران سینمایی و از اعضای انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی در مطلبی درباره این فیلم که در صفحه شخصی خود در فضای مجازی نوشته، این فیلم را اثری «اعصاب خرُد کن و بی مزه» توصیف کرده و می نویسد: «شب هفدهم شهریور ۱۳۹۳ در مراسم رونمایی آخرین فیلم خانم «تهمینه میلانی» حضور داشتم. فیلم «آتش بس ۲» خانم میلانی خیلی شبیه فیلم قبلی‌اش بود: «یکی از ما دو نفر» و تقریبا به همان میزان اعصاب خردکن و بی‌مزه؛ البته می‌توان فروش خوبی برای فیلم پیش‌بینی کرد، به خاطر فضای شیک و پیک و بالاشهری فیلم – که خب الان همین قشر هم اگر حال داشته باشند سینماروهای اصلی جامعه ما هستند با توجه به مخارج سنگینی که یک فیلم دیدن جمعی بر دوش خرج‌کن خانواده می‌گذارد – و همچنین حضور ستارگانی که چند سالی است که کم‌فروغ شده‌اند. شاید بشود «بهرام رادان» را ستاره‌ای هنوز به حساب آورد، ولی چهره تلخ «میترا حجار» اصلا مناسب این نقشی که می‌خواهد به نوعی کمدی هم باشد نیست و در کل شیمی این دو آدم در فیلم با هم سازگار نیافتاده است»!
جای رضا عطاران در فیلم خالی است
در ادامه این مطلب درباره دیگر بازیگران فیلم می خوانیم: «در فیلم به نظرم «پسیانی» و «خیراندیش» پرفروغ‌تر از این دو بازیگر ظاهر شده‌اند و شاهد مثال دود از کنده بلند می‌شود. فیلم در مقایسه با «آتش‌بس»(۱۳۸۴) هم چیز تازه‌ای در چنته ندارد، جز چند نصیحت و توصیه تکراری که از زبان روانشناس یا روانکاو فیلم (پسیانی) می‌شنویم، یک بازیگر بانمک پسر با موهای فرفری بور، شنیدن چندتا جک تازه، یک «پژمان جمشیدی» تکراری و «نقره» – پرستار بچه – که نقشش را گوهر خانم با لهجه و اطوارهای شیرازی بازی می‌کند. فعلا (تا اطلاع ثانوی!) سینمای کمدی ـ اجتماعی بدون «رضا عطاران» یک چیزی کم دارد و پایش می‌لنگد. فکر می‌کردم اگر جای رادان، عطاران بود و جای حجار یکی مثل طناز طباطبایی و… خیلی به گرم بودن فیلم کمک می‌شد. بعید می‌دانم موفقیت عالی «آتش بس» سال ۱۳۸۵ در سال ۱۳۹۳ تکرار شود. گذشت 9 سال بالاخره خیلی از معادلات قبلی فروش فیلم در سینمای ایران را دگرگون کرده است، معادله‌ای که شاید خانم مهندس و آقای نیک‌بین چندان به آن کاری نداشته‌اند.
