زمانی که در تلویزیون از آدم‌ها می‌خواهیم خودشان را کنار بگذارند و بر اساس نگاه سازمان صداوسیما عمل کنند، در واقع از آنها خواسته‌ایم که خودشان نباشند، بنابراین همین می‌شود که بغض‌ها یا احساسات مجری، باورکردنی نمی‌شود چون خود آن فرد هم به کاری که انجام می‌دهد، باور ندارد.
جواد یحیوی: صداوسیما از مجریان می خواهد خودشان نباشند!
سینماپلاس: واکنشهای اغراق آمیز برخی از مجریان تلویزیون در برابر دوربین که در برنامه های رمضانی به اوج خود رسیده است سبب ساز آن شده که جواد یحیوی مجری سالهای دور تلویزیون هم به این امر واکنش نشان دهد. یحیوی با نگارش یادداشتی برای “شرق” از این گفته که نگاه مسئولان صداوسیما است که مجریان را به سمت اغراق می برد چون سازمان از آنها می خواهد خودشان را کنار بگذارند. به گزارش سینماپلاس یحیوی جبر برآمده از اینکه مجری باید منطبق با نگاه مدیران سازمان رفتار کند و نه با ایده های ذهنی خودش را بزرگترین مشکل سرراه برنامه های گفتگومحور می داند. متن کامل یادداشت یحیوی را در ادامه می خوانید:
رفتارهای اغراق آمیز از سوی مخاطب دفع می شود
نمی‌توانم در مورد برنامه‌های امسال صداوسیما در ماه مبارک رمضان قضاوتی کنم چون هیچ‌کدام از این برنامه‌ها را به صورت کامل ندیده‌ام تنها به اندازه چندثانیه یک پلان از «ماه‌عسل» احسان علیخانی و «جشن رمضان» کاظم احمدزاده و هومن حاجی‌عبدالهی را تماشا کرده‌ام. دیدن این برنامه‌ها در چنین مدت‌زمان کوتاهی نمی‌تواند دیدگاه درستی به من برای قضاوت دهد اما یک اصل کلی در مورد رابطه میان مخاطبان و برنامه‌های یک رسانه به‌خصوص آنها که مناسبتی هستند، وجود دارد: وقتی قرار باشد فاصله میان مخاطب و رسانه را با رفتارهای غیرواقعی و غیرحقیقی پر کنیم، این مساله به چشم می‌آید و رفتارهای اغراق‌آمیز از سوی مخاطب دفع می‌شود.
وقتی رفتارها اغراق‌شده می‌شود توی ذوق مخاطب می زند
مجریان یا کسانی که جلو دوربین قرار می‌گیرند نباید طوری رفتار کنند که واقع‌بینانه نباشد اما وقتی رفتارها اغراق‌شده می‌شود و حتی گاهی برای محبوب‌شدن نزد مخاطب به ورطه لوس‌بازی یا بی‌نمک‌شدن نزدیک می‌شود، توی ذوق مخاطب می‌زند و بیننده، غیرواقعی‌بودن آن را حس می‌کند. یک برنامه وقتی برای مردم باورپذیر می‌شود که حس کنند آدم‌های جلو دوربین و مجریان، خودشان هستند و واکنشهای طبیعی خودشان را دارند.
صداوسیما از مجریان می خواهد خودشان نباشند
زمانی که در تلویزیون از آدم‌ها می‌خواهیم خودشان را کنار بگذارند و بر اساس نگاه سازمان صداوسیما عمل کنند، در واقع از آنها خواسته‌ایم که خودشان نباشند، بنابراین همین می‌شود که بغض‌ها یا احساسات مجری، باورکردنی نمی‌شود چون خود آن فرد هم به کاری که انجام می‌دهد، باور ندارد. مجری مجبور است روی آنتن حرف‌هایی بزند یا رفتاری انجام دهد که با آنچه در بیرون از سازمان انجام می‌دهد، متفاوت است؛ چون به آنها باور ندارد و از آنجا که این اعمال طبیعی نیستند، مخاطب در چشمان، لحن حرف‌ها، حرکات صورت و کلیه رفتارهای او و افراد مقابل دوربین متوجه این اغراق می‌شود. وقتی اپراتورها جایگزین افراد صاحب خلاقیت می‌شوند، همین وضعیت به وجود می‌آید؛ چون افراد حرفه‌ای و صاحب خلاقیت بلد هستند چگونه در مقابل دوربین نقش بازی کنند که به چشم نیاید، بگذریم که اصولا افراد حرفه‌ای نقش بازی نمی‌کنند و خودشان هستند.
پایان مطلب/
