احمد طالبی نژاد منتقد قدیمی سینمای ایران می گوید: گاهی فکر می‌کنم اگر تقوایی سینماگر نبود، می‌توانست یکی از بهترین مفسران فوتبال باشد. باور کنید شناخت و دانش او درباره فوتبال کمتر از شناخت سینما و ادبیات نیست. بار‌ها دیده‌ام حتی بازی تیم‌های شهرستانی را هم از شبکه‌های استانی تلویزیون تماشا و درباره ویژگی‌هایشان اظهارنظر می‌کند.
سینماپلاس: دوره، دوره تقدیر و بزرگداشت است. هرچند همچنان بزرگان سینمای ما و از جمله ناصر تقوایی شرایط فعالیت مجدد پیدا نکرده اند اما هفته ای نیست که در مدح آنها چیزی نشنویم. به گزارش سینماپلاس به تازگی احمد طالبی نژاد منتقد قدیمی سینمای ایران با نگارش یادداشتی با بیان اینکه به جای بزرگداشت می توان شرایط فیلمسازی امثال تقوایی را فراهم کرد از توانایی بالای تقوایی در تفسیر فوتبال سخن گفته است! متن کامل گفته های طالبی نژاد را به نقل از “شرق” می خوانید:
شرایطی فراهم کنید که کار کنند
در واپسین روز‌های خردادماه، بزرگداشت ناصر تقوایی در خانه هنرمندان برگزار شد؛ اقدام خوب و ارزشمند مدیر این نهاد که فعلا یکی از معدود مراکز دلخوشی و امید برای هنرمندان و هنردوستان است. برنامه بزرگداشت هنرمندان در این نهاد، به تناوب ادامه دارد و امید می‌رود ادامه هم داشته باشد. این چندمین بزرگداشت تقوایی در سال‌های اخیر بود. به تقریب سالی یکی،دوبار از وی تجلیل شده است؛ کاری که در مورد استاد انتظامی عزیز هم صورت گرفته و هر هفته خبری در این‌باره می‌خوانیم و می‌شنویم و عجیب اینکه کسی در اینگونه مراسم نمی‌پرسد مگر انتظامی و تقوایی تمام شده‌اند که پشت‌سر هم برایشان بزرگداشت می‌گیرید؟ اگر واقعا برای این بزرگان حرمتی قایلید، بهتر نیست شرایطی فراهم کنید تا کار کنند؟ بهترین تجلیل از تقوایی این است که او آثارش را خلق کند؟ اینکه گفتم آثار، بی‌دلیل نیست.
شناخت و دانش او درباره فوتبال کمتر از شناخت سینما و ادبیات نیست
می‌دانم و می‌دانیم که تقوایی در این سال‌ها لحظه‌ای بیکار نبوده و دایم در کار نوشتن فیلمنامه است و این جدا از سرگرمی‌هایی همچون تدریس فیلمنامه‌نویسی و تماشای فوتبال است. گاهی فکر می‌کنم اگر او سینماگر نبود، می‌توانست یکی از بهترین مفسران فوتبال باشد. باور کنید شناخت و دانش او درباره فوتبال کمتر از شناخت سینما و ادبیات نیست. بار‌ها دیده‌ام حتی بازی تیم‌های شهرستانی را هم از شبکه‌های استانی تلویزیون تماشا و درباره ویژگی‌هایشان اظهارنظر می‌کند. ما‌ها که با آثار درخشان او نوجوانی و جوانی‌مان را پشت‌سر گذاشته‌ایم، دوست‌تر می‌داریم او را پشت دوربین ببینیم. چون مطمئنیم هر اثر او برگی درخشان در کارنامه سینمای متعالی ایران خواهد بود. 10، 12سالی از ساخته‌شدن آخرین اثر سینمایی‌اش کاغذ بی‌خط می‌گذرد و البته در این فاصله چندتایی مستند ساخته که آنها هم ارزشمندند. ولی جامعه سینمایی، از او توقع فیلم سینمایی دارد. اینکه او با سینما قهر کرده و به تعبیر برخی، دیگر نمی‌تواند فیلم بسازد، بهانه‌ای بیش نیست. برای خلق‌کردن اثر، هنرمند نیاز به آرامش و خاطر جمعی دارد.
فیلم نساختن تقوایی به محبوبیتش افزوده
با هراس و دلهره نمی‌شود اثر خلق کرد. البته می‌شود ساخت ولی حاصل کار چیزی که راضی‌کننده باشد، نخواهد بود. در همان مراسم، مسعود کیمیایی، یار و همسنگر تقوایی وقتی که رفت روی صحنه تا درباره تقوایی سخن بگوید، بغض راه گلویش را بسته بود و نتوانست چیزی بگوید. در حالی که برای نخستین‌بار متن مفصلی هم نوشته بود. اما به گفتن اینکه «کاش من هم مثل ناصر فیلم نمی‌ساختم»، بسنده و تریبون را ترک کرد. در این کلام کیمیایی، کنایه‌ای دوپهلو نهفته بود. نخست اینکه فیلم‌نساختن تقوایی در این سال‌ها، به جای اینکه باعث فراموش‌شدنش شده باشد، به محبوبیتش افزوده و در عین حال اعتراف به اینکه فیلم‌های اخیر کیمیایی، بیش از آنکه محصول فکر و اندیشه او باشند، نتیجه شرایط ناموزونی است که بر سینما حاکم شده است. خوشبختانه شنیده‌ایم مسوولان امور سینمایی، درصدد فراهم‌کردن شرایطی هستند که تقوایی امسال به پشت دوربین برگردد. این انتظار نباید بی‌پاسخ بماند. وقت تنگ است و به قول زنده‌یاد شاملو، «عمر به طرز بی‌رحمانه‌ای کوتاه» امیدوارم بزرگداشت بعدی تقوایی و دیگر بزرگان، به مراسم نمایش و عرضه آثارشان تبدیل شود.
پایان مطلب/
