سینما مثبت: نمایش فیلم فسیل این روزها با واکنش‌های مثبتی مواجه شده و فروش صد میلیاردی آن لبخند بر لب مسوولان سینمایی نشانده است. محبوبیت این فیلم جز فروش بالا علت‌های دیگری نیز دارد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری- تحلیلی سینمامثبت، فسیل داستان گروهی سه نفره به نام «بلک داگ» است که در سال‌های پیش از انقلاب ترانه‌ای سیاسی را در تلویزیون اجرا می‌کنند و با اطلاع ساواک از ماهیت ترانه،دستگیر و سپس به مسیر مورد نظر حاکمیت هدایت می‌شوند.یکی از اعضای گروه طی تصادفی به اغما رفته و در میانه دهه شصت به هوش می‌آید و دیگر امکان تحلیل وقایع پیرامون خود را به دلیل گستردگی تغییرات رخ داده در جامعه ندارد.
این فیلم یکی از محصولات موج تولید فیلم با موضوع دهه شصت است که در سینمای ایران چند سالی است به راه افتاده است.نمونه‌های تحلیلی و عمیق این آثار فیلم «صد سال به این سال‌ها» ساخته سامان مقدم است که البته روی خوشی به آن نشان داده نشده و «مطرب» ساخته مصطفی کیایی که در سال‌های اخیر به نمایش درآمده است.فسیل احتمالا با درک این موضوع به سراغ نوعی فضای خالتور گونه رفته و همه مفاهیم را در سطح نگه داشته است. نام شخصیت اصلی فیلم «اسماعیل عمویی» برگرفته از زندانی سیاسی قدیمی «محمد علی عمویی» است و البته بعید است سازندگان فیلم متوجه این تشابه نشده باشند. فیلم در ساختاری استاندارد و قابل قبول از نظر کیفی همه چیز را به سخره و لودگی می‌گیرد. از رییس ساواک تا گروه موسیقی و برادران کمیته.شوخی‌های کنترل شده جنسی هم در فیلم کم نیست مثل جایی که با قرص و شیاف شوخی می‌کند.
گاهی نیز تکلمه‌هایی تامل برانگیز دارد. مثل جایی که اسی به دوست قدیمی‌اش می‌گوید: «چرا همه اش مبارزه میکنی؟» در مقاطعی هم تبدیل به فیلمی کشدار و حوصله سر برمی‌شود. مانند بخش ازدواج سعید و پری که بیش از حد به آن می‌پردازد و مساله‌ای را کش می‌دهد که مخاطب از آن آگاه است و برایش جذابیتی ندارد.پس از به هوش آمدن اسی نیز داستان تا حدودی از ریتم می‌افتد.
البته که فسیل فیلم کم فروشی نیست و صحنه‌های خوب زیاد دارد؛ از شوخی با کمیته گرفته تا پایان بندی قابل قبول آن که جزو نکات مثبت فیلم است.
فسیل ثابت می‌کند مخاطب سینما به دنبال فیلم‌های ساز و آوازی – همان فیلمفارسی- است و حوصله فیلم‌های جدی را ندارد و عملا فروش بالای این فیلم شکست سرمایه گذاری‌های سنگین ارگانی در حوزه سینما است که در این سال‌ها تلاش کرده تا سلیقه‌ای جدید برای مخاطب بسازد و حالا با استقبال گهگاه از این نوع آثار ثابت می‌شود که چقدر آن ریل گذاری به سمت بیراهه رفته است.
