سینما مثبت: اعتراض‌ها و حمله‌های هماهنگ و بعضا هدفمند به چهلمین جشنواره فیلم فجر در روزهای گذشته واکنش‌ها و تحلیل‌های گوناگونی را در فضای سینمایی کشور پدید آورده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری- تحلیلی سینمامثبت، برگزار کنندگان چهلمین جشنواره فیلم فجر تلاش کردند این رویداد بدون کوچک‌ترین و کمترین حاشیه برگزار شود و حتی برخی رخدادهای منجر به حاشیه همچون فرش قرمز را نیز از این رویداد حذف کردند اما واکنش صورت گرفته به اظهار نظر یک فیلمنامه نویس و حجم گسترده حمله‌ها و اعتراض‌هایی که از تریبون‌های عمومی مطرح شد به شدت یادآور آن ضرب المثل معروف «به خاطر یک دستمال قیطریه را به آتش کشیدن» بود.
تحلیل بدبینانه و دایی جان ناپلونی درباره این اتفاق این است که برخی جریان‌های فرهنگی مسلط در حوزه دولت خود در ایجاد این میزان تنش و تشدید آن نقش داشتند تا فضایی را فراهم کنند که به هنرمندان متقاضی آزادی‌های غیرمتعارف گوشزد کنند که با وجود تغییرات دولت و حتی علاقه‌مندی دولت به ارائه اختیارهای بیشتر به هنرمندان، فضا مساعد این نوع از ماجراجویی‌ها نیست و بهتر است پیش از واکنش‌های گسترده اینچنینی خود هنرمندان اقدام به اصلاح فیلمنامه‌ها و آثار خود کنند.
البته این تحلیل بسیار بدبینانه است اما اگر بخواهیم واقع بینانه به موضوع نگاه کنیم باز هم پای یک ضرب المثل دیگر در میان است: «کُت تن کیه!»
سینمای ایران در سال‌های اخیر به عرصه‌ای برای نزاع و کشمکش میان اهالی قدرت تبدیل شده و در چنین شرایطی در کنار فیلم‌های ارزان قیمتی که در این حوزه ساخته می‌شود، فیلم‌های پُرهزینه‌ای نیز ازسوی کانون‌های نزدیک به قدرت تولید می‌گردد که البته برای ایجاد توجیه چرخه اقتصادی این آثار، سازندگان آن‌ها نیازمند شو «فیلم فجر» و کسب جوایز متعدد در آن هستند. وقتی جشنواره با برخی از این کانون‌های قدرت اقدام به مقابله کرده و مانع از حضور آن‌ها در جشنواره می‌شود؛ ایجاد چنین بحران‌هایی برای این رویداد کار چندان سختی نیست تا به برگزار کنندگان ثابت کنند که اصطلاحا «کُت تن کیه» والا همه دست اندرکاران سینما می‌دانند که اگر قرار بر جریان سازی علیه جشنواره فیلم فجر چهلم بود، دهها موضوع و مضمون دیگر قابل کوک کردن بود که در میان آن‌ها اظهارات یک فیلمنامه نویس محلی از اعراب برای حاشیه سازی نداشت.
