سینما مثبت: با گذشت حدود یک هفته از برگزاری چهلمین جشنواره فیلم فجر، انتشار برخی مصاحبه‌ها با سازندگان آثار شاخص این جشنواره حکایت از آن دارد که این فیلمسازان جوان،ناشناخته و به ظاهر مستقل آنطور هم که عنوان می‌شده یکه و تنها وارد کار فیلمسازی نشده‌اند و احتمالا برخی وابستگی‌ها امکان پرداختن به سوژه‌های جسورانه را برای آن‌ها فراهم کرده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری- تحلیلی سینمامثبت، تصور رایج و غالب در سینمای ایران درباره سوژه‌های خط قرمزی و ملتهب این است که یک فیلمساز دغدغه‌مند با خلق فیلمنامه‌ای جسورانه ضمن مراجعه به دستگاه‌های مختلف امکان ساخت اثری تُند و تیز را پیدا می‌کند اما تجربه‌های واقعی و میدانی حکایت از آن دارد که اجازه ساخت آثار ملتهب و حساس صرفا به عده خاصی از سینماگران داده می‌شود. در فیلم‌های سینمایی به نمایش درآمده در چهلمین جشنواره فیلم فجر دو اثر شاخص سینمایی حضور داشتند که در آن‌ها مساله مشروب خوری اعضای یک خانواده و حضور در استخر مختلط، رابطه نامشروع منجر به تولد فرزند، زد و بندهای مقامی قضایی،قاچاق مواد مخدر به داخل زندان و…به سهولت به تصویر کشیده شده بود. البته نتیجه کار هم از نظر داستانی خوب و قابل قبول از آب درآمده بود که این مساله جای تبریک به سازندگان این آثار دارد.اساسا چنین عناصر داستانی است که فیلم‌های سینمایی را خاص و دیدنی می‌کند اما زمانی که در سوابق این هنرمندان جست و جو کرده و با مصاحبه‌هایی مواجه می‌شویم که سازندگان این آثار خود در آن به روابط خود با نهادهای قدرت اشاره کرده‌اند؛ این شائبه پیش می‌آید که نکند در این حوزه هم مانند برخی حوزه‌‌های اقتصادی پای امضاهای طلایی در میان است و ساخت چنین آثاری صرفا در اختیار و محدوده گروه معدودی از فیلمسازان است و سایر فیلمسازان باید به سراغ سوژه‌های معمول و پیش پا افتاده نظیر: زنان نیمه دیوانه، ایرانگردی، فیلم‌های روستایی و…. در آثار خود بروند؟آیا در این حوزه عدالت وجود دارد و نهادهای مسوول از تمامی فیلمسازان دغدغه‌مند به یک اندازه حمایت می‌کنند یا این حمایت‌ها بستگی به سوابق خاص فیلمسازان در حوزه قدرت دارد؟
سینما مثبت آماده انعکاس دیدگاه‌های افراد،سازمان‌ها و نهادهایی که نام آن‌ها در این مطلب آمده و همچنین کلیه صاحبنظران درباره مطلب مذکور است.
