سینما مثبت: در سال‌های اخیر نحوه مواجه با تنش‌های میان ایران و کشورهای غربی همواره محل اختلاف نظر میان اهالی سیاست و تصمیم گیرندگان بوده است. عده‌ای بر مذاکره تاکید داشته و عده دیگر نظرشان بر مقابله بوده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری- تحلیلی سینمامثبت، تقابل ایران و دنیای غرب عمری به طول چهار دهه دارد و در این سال‌ها تحلیلگران مختلفی درباره این موضوع اظهار نظر کرده‌اند. مرتضی غُرُقی خبرنگار قدیمی و نام آشنای تلویزیون که سال‌ها در کشورهای خارجی نظیر آلمان و امریکا فعالیت رسانه‌ای کرده در کتاب خاطرات خود با نام «از تفنگ تا قلم» نگاهی ویژه به این مساله دارد.
این کتاب در سال ۱۳۹۴ از سوی انتشارات آتشبار وابسته به سازمان حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس منتشر شده و حجمی حدودا ۲۰۰ صفحه‌ای دارد. این نویسنده که برادرش نیز در طول سال‌های دفاع مقدس به شهادت رسیده در کتاب خود به جای انتخاب نثری حماسی و شعاری، به شکلی بسیار واقعی و عریان به مساله جنگ می‌پردازد و در بخش پایانی کتاب نتیجه می‌گیرد: «این جنگ خانمان سوز بود و باید درس عبرت برای نسل‌های بعدی باشد زیرا دیدیم که مشکلات دو کشور با جنگ حل نشد و در میز مذاکره کتاب پایان جنگ امضا شد. پس می‌توانیم قبل از جنگ مذاکره کنیم و اهداف خود را نه از طریق جنگ بلکه از طریق دیپلماسی به دست آوریم. جنگ پایان بی نتیجه دیپلماسی باید باشد.»
نویسنده در صفحه ۱۴۰ کتاب به ضعف دیپلماسی داخلی نیز اشاره کرده و تاکید می‌کند: «در حقیقت رزمندگان ایرانی با جهان می‌جنگیدند شاید یکی از علل همراهی جهان با صدام و تنهایی جمهوری اسلامی ناشی از ضعف دیپلماسی ما بود.»
از نکات قابل توجه کتاب می‌توان به روایت‌های صریح و جذاب نویسنده از آن دوره اشاره کرد. مثلا در جایی از کتاب که نویسنده در جبهه است می‌خوانیم: «پرس و جو کردم تا اتاق عمل را پیدا کردم. مستقیم به اتاق عمل رفتم. دیدم صدای خرخر می آید. با صحنه ای مواجه شدم که باورش برایم مشکل بود. دیدم دکتر با یک اره برقی در حال قطع کردن پای یک رزمنده بود که با ترکش تکه تکه شده بود.»
یا در جای دیگری درباره حال و هوای حاکم بر کشور در زمان جنگ می‌خوانیم: «قطعا یک از عوامل مهمی که باعث پیروزی جنگ شد اخلاص بی چون و چرای مردم بود. مردم نسبت به یکدیگر رحم داشتند. دولتمردان صداقت بیشتری داشتند. مجلس واقعا اسوه ملت بود. مردم به مدیران بالای جامعه به چشم نمایندگان ولایت می‌نگریستند. اما اکنون آنچه جامعه به آن مبتلا شده سیاسی کاری،تزویر.و ریا و حرام خواری است. آن روزها اگرکسی می‌خواست از اداره به منزل تلفن شخصی بزنی حساب و کتاب بیت المال را داشت. حتی از امام (ره) در این خصوص سوال کرده بودند که اگر کسی در اداره دولتی حتی اضافه کار کند و در ازای آن بخواهد از تلفن اداره برای کار شخصی بهره بگیرد، چه حکمی دارد؟ امام ره فرمودند: جایز نیست.»
کتاب از تفنگ تا قلم جذابیت‌های مختلفی دارد اما ویراستاری کتاب چندان حرفه‌ای نیست و بخش‌هایی از آن قابل بازنگری مجدد است. نویسنده در پایان کتاب عکس‌هایی قرار داده اما توضیحی درخصوص آن درج نکرده و طرح جلد کتاب نیز چندان گیرا نیست و البته جای خالی یک موضوع در کتاب وجود دارد و آن پرداختن جزیی تر و دقیق‌تر به مسائل مرتبط با صدا و سیما در دوران جنگ که حیطه تخصصی نویسنده بوده و حتی می‌تواند دستمایه جلد دوم همین کتاب باشد.
