سینما مثبت: بیماری کرونا این روزها در کشورمان سیر صعودی به خود گرفته هر روز بر میزان مبتلایان و کشته شدگان آن افزوده می شود. شاید تصور اولیه این باشد که به محض ابتلای فردی به این بیماری و یا بروز علائم مشکوک در آن، با یک اطلاع رسانی ساده، به سرعت دستگاه ها و بخش های مرتبط به سراغ این افراد می آیند تا با درمان فرد مانع از گسترش بیماری شوند اما گزارشی که یکی از مخاطبان سینمامثبت درباره ابتلاء خود به کرونا تهیه کرده حاکی از آن است که همچنان ناهماهنگی های فراوانی در مواجهه با کرونا وجود دارد و شاید به همین دلیل است که نمی توان چشم اندازی مشخص از حل این معضل در کشور در آینده ای نزدیک داشت.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، متن این گزارش که از سوی یکی از مخاطبان در اختیار ما قرار داده شده به شرح زیر است:
1 ـ روز سه شنبه هفدهم تیر ماه با برخی علائم سرما خوردگی مواجهه می شوم. کمی سردرد، اندکی سرفه و مقداری بی حالی. در طول روز به چند مجموعه حاکمیتی و دولتی مراجعه کرده ام. برخلاف چند ماه قبل که هنگام مراجعه به هر مجموعه ای، تَبِ من و دیگر مراجعه کنندگان سنجیده می شد، دیگر خبری از افراد تب سنج به دست نیست و رفت و آمد به صورتی کاملا آزادانه در جریان است و پروتکل های بهداشتی که در اسفند و فروردین به سختی رعایت می شد، حالا تبدیل به پوسترهای رنگی شده و روی در و دیوار نقش بسته تا هر کس که تمایل به رعایت آن دارد، اقدام به رعایت پروتکل ها کند و قید «الزام» و «اجبار» هم در رعایت موارد فوق کاملا حذف شده است. ظاهرا ما کرونا را شکست داده ایم اما هنوز خبر آن را مخابره نکرده ایم!
2 ـ روز چهارشنبه هجدهم تیرماه را به استراحت در منزل سپری می کنم. حال عمومی ام خوب است و بعد از یک نصف روز چُرتِ مرغوب، برای انجام امور معمول و عادی زندگی مهیا می شوم.
3 ـ روز پنج شنبه نوزدهم تیرماه احساس بیماری دوباره به سراغم می آید.بعد از ظهر، نشانه های جدی تری از بیماری پدیدار می شود. برای اطمینان به سراغ پزشک می روم. حس بویایی و چشایی همچنان فعال است و کمتر نشانه ای از کرونا در من وجود دارد. آقای پزشک آزمایش خون می نویسد اما آزمایشگاه مجموعه ای که پزشک در آن فعالیت می کند، دقایقی قبل کرکره را پایین داده و به منزل رفته است. با استفاده از تلفن همراه، چند آزمایشگاه را جست و جو می کنم. به مرکزی درمانی می رسم که مختصِ بیماران کرونایی است. سریع به آنجا مراجعه می کنم. بیمارستانی در قسمت های شمالی شهر. نگهبان بیمارستان با دیدن من و شنیدن توضیحاتم اعلام می کند: آزمایشگاه تعطیله. برید شنبه بیایید!
سپس به چند آزمایشگاه دیگر در همان محدوده مراجعه می کنم. آزمایشگاه ها چونان مجموعه های اداری ـ کارمندی پنج شنبه ها حوالی غروب تعطیل می شوند. سرانجام در یک بیمارستان خصوصی، در آخرین دقایق فعالیت آزمایشگاه موفق به دادن خون می شوم. سه ساعت بعد پزشک با مشاهده آزمایش خون اعلام می کند نشانه های خفیفی از کرونا وجود دارد اما چندان جدی نیست و پس از استراحت و استفاده از چِرک خشک کُن اگر حال عمومی ام بهبود پیدا نکرد، بهتر است دوباره به پزشک مراجعه کنم.
برای اطمینان از عدم ابتلا به بیماری کرونا، با شماره تلفن های اعلام شده تماس می گیرم. دقایقی طولانی پشت خط می مانم و ارتباط هم برقرار نمی شود.
4 ـ روز جمعه بیست تیرماه را به استراحت سپری می کنم. امیدوارم بتوانم از طریق تماس تلفنی و صحبت با یک پزشک متخصص، ارتباطی میان علائم بیماری با آنچه در من بروز کرده پیدا کنم اما تلاش بی نتیجه است.
5 ـ روز شنبه بیست و یک تیرماه حالم بهتر شده و عازم محل کار می شوم. در بازگشت، حالم بد می شود. به پزشک مراجعه می کنم. پزشک داروی چرک خشک کُن برایم می نویسد و می گوید با توجه به ضعف بدنی، بهتر است از یک سُرم تقویتی و همچنین داروی نوروبیوم استفاده کنم. با استفاده از داروهای جدید حالم بهتر می شود.
6 ـ عصر روز یکشنبه بیست و دوم تیرماه با وخامت مجدد حالم، دوباره به پزشک مراجعه می کنم. پزشک
سی تی اسکن ریه می نویسد. ساعت حدود هفت بعد از ظهر است و جایی برای انجام سی تی اسکن وجود ندارد. لابد چون کرونا را شکست داده ایم و همه چیز عادی شده، سی تی اسکنی ها هم به روال سابق کاری خو برگشته اند!
7 ـ روز دوشنبه بیست و دوم تیرماه در ساعت های اولیه صبح سی تی اسکن را تهیه می کنم. مسوول آزمایشگاه اعلام می کند عکس ریه حاوی نشانه های ابتدا به کرونا است اما دکتر اعلام می کند امکان تشخیص این مسئله را ندارد و بهتر است به یک دکتر متخصص عفونی مراجعه کنم.
در یک بیمارستان شناخته شده برای مراجعه به پزشکِ متخصص عفونی تقاضای وقت می کنم. روی شیشه بخش پذیرش نوشته شده باید پول نقد به همراه داشته باشیم! توجه کنید که اینجا یک بیمارستان با مراجعه کنندگان متعدد است و در چنین مکانی کارت خوان برای پرداخت هزینه پزشک وجود ندارد و شما باید برای پرداخت هزینه ویزیت، یکی از روش های آلوده ـ یعنی پول نقد ـ را انتخاب کنید.
در نهایت پزشک متخصص با مشاهده عکس ها اعلام می کند مبتلا به ویروس کرونا هستم و باید به مدت 10 روز در قرنطینه خانگی باشم.
8 ـ روز سه شنبه بیست و چهارم تیرماه در قرنطینه به این مسئله فکر می کنم که به دلیل عدم اطلاع از ماهیت بیماری که به آن دچار بوده ام، ممکن است حتی با وجود استفاده از ماسک و ژِل، افرادی توسط من به این بیماری مبتلاء شده باشند؟ آیا تشخیص این بیماری در همان روز پنج شنبه ـ یعنی اولین مراجعه به پزشک ـ کار غیرممکنی بوده که اینطور طولانی شده و عملا پنج روز طول کشیده تا نظری قطعی بیان شود؟ آیا در شرایط خاص فعلی نباید مواردی همچون: آزمایش خون، سی تی اسکن و… مانند یک زنجیره در کنار هم قرار گیرند تا به محض مراجعه افرادِ مشکوک به این بیماری، هرچه سریع تر نسبت به تشخیص آن اقدام نموده و مانع از گسترش بیماری شوند؟ چرا مسوولان در تمامی اخبار، گزارش ها و اطلاعیه ها نوک پیکان انتقادات را به سمت مردم نشانه می روند اما اشاره ای به ناهماهنگی های میان بخش های درمانی نمی کنند که حتی یک تلفن هم در چنین مواقعی پاسخگوی تماس گیرنده نیست و عملا فردی که با چنین علائمی مواجه شده نمی تواند در کوتاهترین زمان، به یک تشخیص دقیق برسد؟!
سینما مثبت آماده انعکاس دیدگاه های افراد مختلف درباره این خبر است.
نویسنده: امیر استادی
