سینما مثبت: نمایش فیلم ماجرای نیمروز دومین تجربه سینمایی «محمد حسین مهدویان» در سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر واکنش‌های مختلفی را به دنبال داشته که مهم‌ترین آن «مطالبه تعداد زیاد سیمرغ» از سوی سازندگان فیلم است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، محمد حسین مهدویان فیلم ساز جوان و خلاقی است که به واسطه همراه ساختن مجموعه‌های دولتی و حاکمیتی با ایده‌هایش موفق شده تاکنون دو فیلم پُرهزینه بسازد. هر دو این فیلم‌ها از حیث «بازسازی» آثاری مهم و ارزشمند به حساب می‌آید. البته زمانی که امکانات مالی و پشتیبانی خوبی از فیلم ساز وجود داشته باشد، تولید اثری در حد و اندازه این دو فیلم کار سختی نیست اما هوشمندی مهدویان در نخستین فیلمش که سبب شد «ایستاده در غبار» مورد توجه قرار گیرد، خلق تصویری متفاوت از قهرمانی بود که کلیشه‌های ثابتی درباره وی وجود داشت.
تصور می‌شد مهدویان در ماجرای نیمروز هم قرار است چنین مسیری را در پیش بگیرد. وقتی در ابتدای فیلم یکی از شخصیت‌های اصلی داستان ـ با بازی مهرداد صدیقیان ـ در دو بزنگاه فیلم ابتدا با هم دانشگاهی سابق و سپس با نامزدش مواجه می‌شود، این گمان تقویت می‌شود که مهدویان قرار است ضمن روایت داستان خود در این مقطع تاریخی، چالش‌هایی انسانی را به تصویر بکشد که آلوده به سیاست شده است اما این کارگردان جوان و کم تجربه قطعاً چنین توانی را در داستان پردازی ندارد و به همین دلیل ماجرای علاقه صدیقیان به دختر عضو سازمان منافقین عمقی به اندازه دوستی‌های دختر ـ پسری دوران دبیرستان پیدا می‌کند و در عوض کارگردان تمام انرژی خود را بر روی عنصر «بازسازی» می‌گذارد! عنصری که الزاماً ارتباطی به خلاقیت کارگردان ندارد و می‌تواند مسئله‌ای کاملاً «تولیدی» باشد.
در نهایت حاصل این شکل از فیلم سازی، به ساخت اثری ختم می‌شود که گویی به عنوان فیلمی درون سازمانی برای نمایش در جمع کارآموزان و دانشجویان رشته مبارزه با گروه‌های سیاسی ساخته شده است!
مهدویان با این فرمول می‌تواند سالی یک فیلم بسازد و قطعاً سازمان‌ها و نهادهای مختلفی هستند که می‌توانند برای چنین سوژه‌هایی از او «حمایت میلیاردی» کنند اما آثار اینچنینی تا زمانی که مهم‌ترین ویژگی سینما یعنی «درام» را نداشته باشند، نمی‌توانند آثار ماندگاری به حساب بیایند.
