تغییر مفهوم سانسور در سینمای ایران
سینما مثبت:در سال‌های اخیر مفهوم «سانسور و اعمال محدودیت» در سینمای ایران نیز تغییر کرده و تصمیم گیرندگان هوشمند! به جای ممانعت از اکران برخی آثار، با محدود کردن نمایش و نیز اختصاص سئانس‌های کم اهمیت به این فیلم‌ها زمینه‌ای را فراهم می‌کنند تا هم اثر دیده شود و هم فیلم ساز نتواند نسبت به عدم نمایش فیلم خود اعتراض کند اما در بخش دیگر ماجرا «سود اصلی» نصیب عده‌ای خاص می‌شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، سینمای ایران این روزها در حال تجربه شب‌ها و روزهایی مثال زدنی و هیجان انگیز است. استقبال گسترده مخاطبان از فیلم‌های روی پرده باعث شده تا فضایی شور انگیز در این محیط‌های فرهنگی شکل بگیرد اما متاسفانه برخی رفتارها فضای مذکور را دچار رقابتی ناسالم کرده است.
به جز ایام جشنواره فیلم فجر کمتر پیش می‌آید سالن‌های سینما با چنین استقبالی مواجه شود. در اغلب موارد به دلیل خلوتی سالن‌ها، مخاطبان بیش از آنکه احساس کنند در «سالن سینما» حضور داشته و در حال تجربه‌ای جمعی به نام «فیلم دیدن» هستند، حس می‌کنند در ابعادی بزرگ‌تر از خانه خود با جمعی محدود در حال تماشای فیلمی به واسطه «سینمای خانگی» هستند. در هفته‌های اخیر حجم استقبال مخاطبان از فیلم‌های روی پرده به اندازه‌ای بوده که باز هم در مقابل سینماها «صف» ایجاد شده است و اغلب فیلم‌ها حتی در سئانس‌های پایانی شب با ظرفیت کامل نمایش داده می‌شوند و حتی سئانس‌هایی در بامداد برای فیلم‌ها شکل گرفته است. باید به احترام این مخاطبان و این فضای شور انگیز ایستاد و باعث و بانی چنین شور و هیجانی را ـ هر کس در هرکجا که هست ـ تشویق کرد اما آن چه این فضای زیبا را مکدر می‌کند، رفتارهای تعبیض آمیز برخی برای بیشتر جلوه پیدا کردن فیلمی خاص و عدم توجه به فیلم‌های دیگر است.
روز گذشته خبرنگار سینما مثبت که برای تماشای فیلم «کفش‌هایم کو؟» به پردیس سینمایی آزادی رفته بود، مجبور شد فیلم را بر روی صندلی‌های پلاستیکی تماشا کند. استقبال مخاطبان از فیلم «خشم و هیاهو» نیز در روزهای اخیر قابل توجه بوده و ضریب اشغال فیلم‌های مذکور بسیار بالا بوده اما هر دو این فیلم‌ها سئانس‌های محدودی برای نمایش دارند و حتی در برخی موارد سینماها دو سئانس نسبتاً مُرده خود را به نمایش این آثار اختصاص داده‌اند. بخش عمده‌ای از سالن‌های سینما این روزها در اختیار فیلم‌های خاصی است که علاوه بر بهره گیری از حجم بالای تبلیغات رسانه‌ای، امکان انتشار گسترده بلیت‌های نیم بها و گاه رایگان را نیز دارند. البته این موضوع ایرادی ندارد اما متاسفانه برخی فیلم‌ها با چنین رفتارهایی عملاً جا را برای حضور فیلم‌های غیر وابسته تنگ کرده‌اند و عملاً فیلم‌های دیگر در حد و اندازه محدودی امکان رشد و بروز ظرفیت‌های خود را دارند.
اتفاق تلخ سینمای ایران در سال‌های اخیر این است که متاسفانه در هر دوره‌ای «نور چشمی» هایی وجود دارند که نه تنها بخش عمده‌ای از امکانات به شکلی ویژه در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد بلکه عرصه بر دیگران نیز تنگ می‌شود تا آن‌ها حداکثر سود و منعفت را نصیب خود کنند. در سال‌های اخیر مفهوم «سانسور و اعمال محدودیت» در سینمای ایران نیز تغییر کرده و تصمیم گیرندگان هوشمند! به جای ممانعت از اکران برخی آثار، با محدود کردن نمایش و نیز اختصاص سئانس‌های کم اهمیت به این فیلم‌ها زمینه‌ای را فراهم می‌کنند تا هم اثر دیده شود و هم فیلم ساز نتواند نسبت به عدم نمایش فیلم خود اعتراض کند اما در بخش دیگر ماجرا «سود اصلی» نصیب عده‌ای خاص می‌شود.
