خانه سینما بودجه هنرمندان پیشکسوت را کجا هزینه می کند؟

به گزارش وب سایت خبری ـ تحلیلی سینماپلاس، دست اندرکاران سینمای ایران در طول سال ها فعالیت در این عرصه با  یکی از غیر منسجم ترین و ناکارآمد ترین نظام های صنفی موجود در کشور دست و پنجه نرم کرده اند که در مقایسه با دیگر نهادهای صنفی هم عرض خود، کمترین خدمات را به اعضای خود ارائه می دهد. در مسوولان صنف نیز انگیزه ای برای پیگیری حقوق اعضاء وجود ندارد. کافی است به این نکته دقت کنید که با گذشت پنج ماه از آغاز سال جدید و توقف بیمه تامین اجتماعی هنرمندان، هیچ اعتراضی از زبان اعضای صنوف شنیده نشده و حتی وقتی جمع قابل توجهی از هنرمندان سینما، امکان دیدار با رییس جمهور را پیدا می کنند، صحبتی از مساله مهم و سرنوشت سازی به نام «بیمه» به میان نمی آید. تنها دغدغه اغلب هنرمندان ایرانی «ممیزی» است و هیچ گاه پاسخی برای این سوال وجود ندارد که به فرض رفع همه ممیزی ها و ساخت شاهکارهای فرهنگی ـ هنری از سوی آنها، این هنرمندان بعد از 120 سال عمر هنری، قرار است دوران بازنشستگی خود را که با بی اعتنایی از سوی مردم همراه خواهد بود؛ در کجا و چه شرایطی سپری کنند؟! 

 

 

بازیگری که به جای پول بیمارستان به گرو گرفته شد

 

سال 1382 و در آخرین روز سال، بازیگر معروفی در تهران فوت می کند. متوفی به بیمارستان بدهکار است و چند روز جنازه می ماند تا بدهی بیمارستان پرداخت شود. همین اواخر بازیگری برای یک عمل پیوندی از معاونت سینمایی تقاضای وام می کند و دریافت این مبلغ حواشی فراوانی برای او پیش می آورد و به اعتبار حرفه ای او لطمه می زند. این موارد آنقدر در سینمای ایران فراوان است که باعث نشود از آنچه بر ثریا حکمت اتفاق افتاده شوکه شویم هرچند این مورد آخر می تواند یکی از شنیع ترین حواشی سینمای ایران در سال های اخیر باشد. اتفاقی که تنها پس از مصاحبه این بازیگر و فریاد کشیدن او با واکنش مواجه می شود؛ گویی هیچ کس از حال و روز او باخبر نبوده و تنها بعد از مصاحبه حکمت، وجدان های آگاه از خواب پریده و به دنبال حل این مشکل رفته اند. البته سینماگران ایرانی و بخصوص بازیگران این روزها دغدغه های جهانی فراوانی دارند که برای رفع آن باید در انواع و اقسام مراسم ها و کمپین ها شرکت کرده و اقدام به گرفتن عکس و مصاحبه کنند. در این بازار پُر زرق و برق، زندگی یک بازیگر به پایان عمر حرفه ای رسیده حتی به اندازه محکومان به اعدام هم نیست که بازیگران سینمای ایران برای جلب رضایت خانواده های مقتول، سر و دست می شکنند و از هم پیشی می گیرند تا نامشان در خبرهای مربوط به این بخشش ها درج شود. آیا واقعا صنف بازیگران خانه سینما نمی داند اعضای خود در چه وضعیتی هستند؟ آیا صنف نمی داند که باید مراقب تصویر ذهنی جامعه از بازیگران باشد و به همان اندازه که نگران درج اخبار دستگیری برخی از اعضای خود در میهمانی ها است، باید نگران انعکاس چنین مطالبی ه سبب مخدوش شدن چهره یک صنف در ذهن مردم می شود نیز باشد؟ آیا اشتیاق به بازگشایی خانه سینما در دوران جدید، با برگزاری چند جشن و مراسم دور همی و عضویت برخی از چهره های پُر نفوذ در شوراهای نان و آبدار به پایان رسیده و دیگر صنف سینما مسوولیتی نسبت به اعضای خود حس نمی کند؟

 

سازمان سینمایی: بودجه کمک به امثال حکمت به خانه سینما داده شده است

ثریا حکمت در چند سال اخیر زندگی سختی را پشت سر گذاشته که صرفا با کمک ارشاد موفق شده خود را تا این نقطه برساند. او در مصاحبه اش با ایسنا می گوید: « به خانه سینما رفتم، آنجا هم گفتند خودمان 500 میلیون تومان بدهی داریم و نمی‌توانیم کمک کنیم». در اظهار نظری جالب توجه رسول صادقی مدیر روابط عمومی سازمان سینمایی در مصاحبه ای می گوید: «البته  حل مشکلاتی  از این دست جزو وظایف خانه سینماست. سازوکاری تعیین شده و بودجه‌ای نیز تامین شده و در اختیار خانه سینما قرار گرفته تا این نهاد صنفی متولی پی‌گیری اموری از قبیل بیماری‌ها و مشکلات معیشتی سینماگران باشد. البته سازمان سینمایی هم در این امر یاریگر و همراه خانه سینما خواهد بود.»

 

به نظر شما آیا هزینه ای که باید صرف کمک به این گونه هنرمندان شود، از سوی خانه سینما در جایی دیگر هزینه شده است؟!