آشغال ها را اکران نکنید،نمی فروشد!

تعداد اهالی رسانه اندک بود

نکته جالب توجه آن است که اعلام نتیجه جلسات نمایش این فیلم ها بعد از 5 ماه ـ آخرین فیلم نیمه دوم اسفند سال گذشته نمایش داده شد ـ با واکنش برخی رسانه ها مواجه شده است. «امیر ابیلی» که خود در زمان اکران اغلب این فیلم ها در معاونت سینمایی حضور داشته و به تماشای این آثار پرداخته،روز گذشته در مطلبی برای خبرگزاری فارس ضمن انتقاد از در پیش گرفتن این رویه برای حل مشکل فیلم های توقیفی نوشت:‌« جالب نیست؟ مدیران ارشد فرهنگ یک کشور تصمیم‌گیری در مورد یکی از مهمترین موضوعات مجموعه تحت مدیریت خود را گذاشته‌اند بر دوش جلسه‌ نمایش فیلمی که درصد بسیار کمی از اهالی رسانه در آن حاضر می‌شده‌اند و تازه در آن جلسات هم اغلب دسته‌بندی‌های جناحی و سیاسی و مسائل فرامتنی تعیین‌کننده نظر نهایی حاضران بوده و این یعنی هر گروهی تعداد حاضرانش در آن جلسه بیشتر بوده می‌توانسته سرنوشت یک فیلم را مشخص کند».

 

این اظهار نظر در حالی عنوان می شود که در اغلب موارد، این جلسات با استقبال روزنامه نگاران مواجه شد  و فیلم هایی نیز که تعداد کمتری از روزنامه نگاران در آن حضور داشتند، آثاری بودند که در اکران های خصوصی برگزار شده توسط سازندگان فیلم، به روئیت روزنامه نگاران مختلف رسیده بود.

 

نکته قابل ذکر دیگر این است که بخش عمده ای از این آثار در دوره مدیریت پیشین سینمایی مجوز ساخت گرفتند که معلوم نیست در این فرایند انتقادی، جایگاه مدیران قبلی معاونت سینمایی کجاست؟

 

افشای یک پشت پرده خیالی

امروز «سینماپرس» هم که از ابتدای فعالیت رییس سازمان سینمایی، هیچ فرصتی را برای انتقاد از وی از دست نداده با انعکاس یادداشت فارس نوشت: «پشت پرده یک نظرسنجی ـ ترفندی که افشا شد/ اینجا ایران است جناب ایوبی!»

 

فیلم های توقیفی دیگر مشتری ندارند؟

خبرگزاری فارس در حالی از نمایش این فیلم ها ابراز نگرانی می کند که 15 تیر 1393 در گزارشی با عنوان «گزارش فارس از کاهش فروش فیلم های توقیفی»، به بهانه اکران عمومی فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو » و فروش ضعیف آن، اعلام کرد: «دیگر صرف توقیف شدن یک فیلم فارغ از محتوا و فرم آن، نمی تواند دلیلی برای فروش موفق و گیشه خوب آن باشد».

 

در همین گزارش نویسنده با اشاره به فیلم های به رنگ ارغوان،تسویه حساب و من مادر هستم، می نویسد: «با نگاهی به این سه فیلم مشخص می‌شود که اغلب فیلم‌های توقیف شده که بعدا رفع توقیف و اکران شدند به فروش بالاتر از یک میلیارد تومان دست یافتند و این درحالی است که اکران فیلم سینمایی «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» با فروش پانصد و شش میلیون تومانی طی 35 روز و آن هم با بلیط 6 هزار تومانی در حالی که به کف فروش رسیده‌بود از پرده سینماها خداحافظی کرد. این کاهش فروش، خبر از این می‌‌دهد که دیگر صرف توقیف شدن یک فیلم فارغ از محتوا و فرم آن، نمی تواند دلیلی برای فروش موفق و گیشه خوب آن باشد».

 

با این استدلال منطقی مشخص نیست این خبرگزاری چرا نگران اکران چند فیلمی است که حتی اگر بتوانند امکان نمایش عمومی هم پیدا کنند، این اکران گسترده نخواهد بود و با توجه به گذشت چندین سال از ساخت آنها، موضوع ها و مضامین اغلب شان کهنه است و قطعا با استقبال اندکی از سوی مخاطبان مواجه خواهند شد. آیا زمان آن نرسیده که مخاطبان خود درباره آنچه مشاهده می کنند قضاوت کنند و دیگر کسی برای آنها تصمیم نگیرد؟