سینما مثبت: اغلب فیلم‌های ساخته شده در حوزه دفاع مقدس در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به واسطه دسترسی به امکانات نظامی و تدارکاتی عظیم جزو آثار کیفی جشنواره قرار می‌گیرند اما به دلیل نوع ساخت جزو آثاری هستند که ظاهرا برای مخاطب عام و عادی تولید نمی‌شوند و اکران عمومی نیز روی خوشی به آن‌ها نشان نمی‌دهد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری-تحلیلی سینمامثبت،فیلم اسفند ساخته دانش اقباشاوی و محصول سازمان اوج با روایت مقطعی از زندگی شهید علی هاشمی ساخته شده است. سازمان اوج سال گذشته فیلم«مجنون» را هم با موضوع زندگی شهید زین الدین در جشنواره داشت که تاکنون موفق به اکران آن نشده است. حالا با مشاهده فیلم اسفند می‌توان گونه‌ای جدید در سینمای ایران را در نظر گرفت: سینمای کنگره‌ای! یعنی فیلم‌هایی که ساخته می‌شوند تا احیانا در کنگره‌های بزرگداشتی که برای شهدای شاخص برگزار خواهد شد نمایش داده شوند.فیلم‌هایی که از این حیث آثار خوب و قابل قبولی هستند اما توان برقراری ارتباط با طیف گسترده مخاطب عام را ندارند.
اسفند فیلم شسته- رفته‌ای است. استفاده از لهجه عربی فیلم را باور پذیر کرده است.چند صحنه خوب و جذاب دارد از جمله جایی که اعضای گروه علی هاشمی قرار است ریش بتراشند که البته چنین صحنه‌ای سال‌ها قبل در فیلم بلمی به سوی ساحل شادروان رسول ملاقلی پور نیز تکرار شده بود.غیبت طولانی دو رزمنده و بازگشت مجدد آن‌ها جزو بخش‌های جذاب فیلم است و در پایان فیلم زمانی که شهید هاشمی تصویر امام خمینی را با صدام جایگزین می‌کند؛ حس و حال خوبی ایجاد می‌کند. به طور کلی بخش‌های عربی فیلم جزو نقاط قوت آن است اما در کلیت فیلم نگاهی محافظه کارانه حاکم است که باعث می‌شود کارگردان به سمت و سوی یک درام واقعی و جذاب نرود.ایجاد شبهه نسبت به اینکه علی هاشمی عامل نفوذی است از اساس تعلیقی بیهوده است چون مخاطب می‌داند که چنین نبوده است. جلسه با فرمانداری پُر از شعار و حرف‌های کلیشه‌ای است. شخصیت قاچاق‌چی فیلم جزو رگه‌هایی است که تصور می‌شود از او یک شخصیت جذاب قرار است خلق شود اما الکن باقی می‌ماند.رابطه میان علی هاشمی و مادرش با وجود تمامی تلاش‌های کارگردان چندان قوی از آب در نیامده است.در بخش‌های پایانی فیلمساز ساختار داستانی را کنار می‌گذارد و به سراغ ساختاری مستند می‌رود. فیلم به شدت فضایی مردانه دارد و اثری از زن و زندگی و درام در آن نیست و در بخش‌های زیادی از فیلم غلبه نگاه نظامی بر فیلم آن را از یک درام قابل ارتباط با مخاطب عام خارج می‌کند. البته حضور پُر رنگ محسن رضایی و پرداخت سینمایی این حضور نیز جزو بخش‌های خوب فیلم است و نوعی «ری-برندینگ» سردار رضایی محسوب می‌شود اما واقعا نسل جدید نسبت به چنین آثاری واکنش مثبت دارند و تا انتها فیلم را تماشا می‌کنند یا از جایی به بعد وارد «گوشی» خود می‌شوند و ارتباطشان را با فیلم قطع می‌کنند؟!
مشکل اغلب آثاری از جنس اسفند این است که فراموش می‌کنند فیلم و سینما باید با مخاطب عام ارتباط بگیرد و برای آن‌ها جذاب باشد نه سفارش دهنده اثر.
سینما مثبت آماده انعکاس دیدگاه‌های افراد،سازمان‌ها و نهادهایی است که نام آن‌ها در این مطلب آمده است.
