سینما مثبت: با پایان مدیریت دولت سیزدهم در سینمای ایران که با سلطه بی‌چون و چرای فیلم‌های رقص و آوازی همراه بود؛ حالا در دولت جدید شرایط برای نمایش فیلم‌های اجتماعی فراهم شده و نمونه‌های واقعی از این نوع سینما آماده نمایش عمومی می‌شوند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری-تحلیلی سینمامثبت،در سال‌های اخیر آثاری شعاری و سفارشی به نام سینمای اجتماعی تولید و نمایش داده شد که هرچند در ظاهر به سینمای اجتماعی شبیه بود اما فیلم اجتماعی نبود زیرا سازنده آن دیدگاه صادقانه‌ای نسبت به موضوع نداشت و صرفا نگاه کلیشه‌ای و شعاری مجموعه متبوع خود را انعکاس می‌داد.
فیلم سه جلد ساخته مهدی اسماعیلی و به تهیه کنندگی محمد آفریده که این روزها در حال اکران است دارای یک ویژگی مهم است و آن هم «منظر مستقل و غیر شعاری» فیلم‌ساز نسبت به موضوع است.
داستان فیلم درباره زنی به نام مینو است که در یک مرکز بهزیستی مشغول به کار است. او رابطه نزدیکی با دختر بچه‌ای به نام نهال دارد. پدر نهال در آستانه اعدام است و مینو برای نجات پدر او از اعدام دست به اقدام نامتعارفی می‌زند.
ویژگی مهم فیلم این است که حرف مهم و اصلی خود را همان ابتدا بیان می‌کند و چیزی را از مخاطب پنهان نمی‌کند.فیلم در مسیر روایت این داستان به مسائل مختلفی می‌پردازد.از سقط جنین گرفته تا تجاوز و کودکان بدسرپرست و قصاص و…. نخ تسبیح تمامی این وقایع شخصیت مینو است و بستر روایت هم بهزیستی است که از نظر منطقی می‌تواند محل وقوع چنین اتفاق‌هایی باشد.البته فیلم لحن احساساتی و سانتی‌مانتال ندارد و حتی درخصوص فضاهایی مانند زندان که نمایش آن می‌تواند برای مخاطب جذابیت داشته باشد؛ به دام افراط نمی‌افتد و بسیاری از پلان‌های خود را با ایجاز و ظرافت به تصویر می‌کشد. حتی در ابتدای فیلم نیز عمدا چهره فرد متجاوز را نمایش نمی‌دهد تا به یک فیلم ملودرام تبدیل نشود.فیلم حداقلی از موسیقی را مورد استفاده قرار داده اما در بخش تصویری شاهد نوعی پختگی در روایت هستیم که چندین و چند بار تکرار می‌شود.صحنه لباس عروس پوشیدن باران کوثری،صحنه مراجعه باران به مطب دکتر،صحنه خرید مرغ و غافلگیری پایانی فیلم و ایجاز تصویری آن جزو بخش‌های به یاد ماندنی اثر است. اثری که حرکتی دایره وار را طی می‌کند تا بگوید سرنوشت همه انسان‌ها به یکدیگر مرتبط است و گریزی از زندگی نیست. سه جلد در ادامه فیلم یلدا ساخته مسعود بخشی است که تهیه کننده هر دو آن‌ها محمد آفریده بوده است. تهیه کننده‌ای که در هر دو اثر از مضامین کلیشه‌ای و تکراری فیلم‌هایی جذاب خلق کرده که در عین پرداختن به موضوع‌های حساس و خط قرمزی،نگاهی سلامت به موضوع داشته است.
