سینما مثبت:رضا استادی(روزنامه جام جم)- پیشرفت های فناوری در سینما حالا این امکان را به سینماگران می دهد تا هنگام تخیل درباره موضوع های مختلف، فاصله میان تصورهای ذهنی خود را با آنچه به عنوان محصول نهایی بر پرده سینما شکل می گیرد، کمتر کنند.
اگر در دهه های پیشین فیلمسازان دفاع مقدس برای ترسیم فضای پس از شهادت به دلیل محدودیت های فنی موجود صرفا می توانستند با نمایش چهره های آنکادر شده از شهدا، دنیای پس از شهادت را به صورتی ایده آل ترسیم کنند حالا فناوری این امکان را به فیلمسازی مانند علی عطشانی داده تا در اثر تازه اش به نام «سلفی با دموکراسی» جهان پس از شهادت را قابل لمس تر به تصویربکشد. هرچند بهشت و دنیای ماورایی که او ترسیم کرده، رنگ وبویی کاملا غربی دارد اما همین تلاش برای ایجاد تغییر در فضای یکنواخت و یکدست سینما نیز قابل توجه است.
این، یک فیلم سینمایی است؟
فیلم داستان دو فرشته است که برای پروژه ای تحقیقاتی عازم ایران می شوند و در مواجهه با افرادی که در جنگ هشت ساله حضور داشته اند و در این اتفاق، عزیزان خود را از دست داده اند ماجراهای فیلم را شکل می دهند. تهیه کننده فیلم، بنیاد سینمایی فارابی است و فیلم با لوگوی این مجموعه روی پرده نمایش آغاز می شود. کلیت موضوعی فیلم از آن دست آثاری است که به شدت مورد علاقه نهادهایی از جنس فارابی است؛ اثری با انواع و اقسام پیام های مثبت و چند متلک ریز سیاسی به وضعیت اینترنت در ایران و شوخی با کیک زرد و اورانیوم اما ترکیب کلی اثر بیش از آن که اثری سینمایی را در ذهن تداعی کند، یادآور اثری تلویزیونی و از آن نوع سریال هایی است که می تواند در ماه مبارک رمضان نظر بینندگان سیما را جلب کند. شاید به همین دلیل است که فیلم با پراکندگی سئانس و سالن و با تعداد اندکی سینما در چرخه اکران حضور دارد؛ موضوعی که تماشای آن را سخت می کند!
یک فیلم کم جان
آتیلا پسیانی، پژمان بازغی، پولاد کیمیایی، کوروش تهامی، سیما تیرانداز و نیما شاهرخ شاهی بازیگران فیلم هستند و امیرعباس گلاب، خواننده نیز نقش یک فرشته را در فیلم ایفا کرده است. تا اینجا فیلم هیچ ویژگی سینمایی خاصی در چیدمان بازیگر ندارد. از نظر صحنه پردازی نیز آنچه در فیلم مشاهده می شود مثل صحنه جنگی آغازین آن نسبت به آثار مشابه سینمایی که دوربین را به فضای جنگی می برند فیلم برتری خاصی ندارد. نام فیلم هم یکی از جملات کلیشه ای و نخ نماشده ای است که در طول سال های گذشته بارها مورد استفاده قرار گرفته و البته سلفی آخر فیلم هم ارتباطی با دموکراسی ندارد که حداقل این مفهوم در ذهن مخاطب به عنوان یک غافلگیری تلقی شود. البته این که فرشته ای مانند خضوعی دچار عشق زمینی شود و بخواهد در زمین بماند جذاب است اما متاسفانه این فرشته تبدیل شده به بلندگویی برای بیان جملات کلیشه ای و مدیرپسند که همین مساله، تشخص کلی کار را زیر سوال می برد. فیلم تلاش کرده چند موقعیت حسی خلق کند. از مواجهه با پدر شهید ارمنی تا مادر شهیدی که خواسته ساده ای از فرشته ها دارد اما بازهم این اتفاق ها در قامت اثری سینمایی قابل قبول نیست. در پایان فیلم با حضور ستوده در آسایشگاه جانبازان و سپس در جمع دوستان قدیم چند موقعیت خوب حسی شکل می گیرد و فیلم با پایانی خوش به انتها می رسد اما در یک کلام مشکل فیلم «کم جانی» آن است و از این حیث فیلم قبلی همین کارگردان – کاتیوشا – از این اثر جلوتر و به روزتر است. در سینمای ایران مرسوم است که کارگردان ها یا فیلم خوب و قابل قبول بسازند یا فیلم مدیرپسند و سازندگان سلفی با دموکراسی در تحقق هدف دوم کاملا موفق بوده اند.
منبع: روزنامه جام جم – ۱۹ خرداد ۱۴۰۱
