کامیون، سریالی که بدون شوخی های نامتعارف همچنان پیش می رود

چه خوب که این سریال، جلف نیست!

سینمامثبت: شیوع بیماری کرونا در نوروز 99، امسال را به ایامی به یاد ماندنی در خاطره جمعی ایرانیان تبدیل کرده است. ایامی که خواه ناخواه بخش عمده ای از مخاطبان را مجبور می کند در خانه بمانند و با استفاده از تلویزیون اوقات فراغت خود را سپری کنند.

شبکه دو سیما از سال های دور همواره قواعد و محدودیت های خاص خود در سریال سازی را داشته و مشخصا فضای کار در آن با شبکه سه و یک تفاوت زیادی داشته و دارد. برنامه سازان این شبکه همواره با محدودیت های بیشتری نسبت به دیگر شبکه ها مواجه هستند و به همین دلیل برنامه سازی در این شبکه اساسا سخت تر از شبکه های مشابه است. حالا سریالی مانند کامیون که این شب ها از شبکه دو پخش می شود، بدون ورود به دایره شوخی های نامتعارف و زیر و رو کشیدن با محدودیت های مختلف تلویزیونی و برخورداری از حمایت های پیدا و پنهان اپلیکیشن های خاص، قصه ای طنازانه و اجتماعی را روایت می کند.

مسعود اطیابی کارگردان کامیون جزو سینماگرانی است که با ساخت فیلم های طنزی مانند: خروس جنگی و اخلاقتو خوب کن در سینما فعالیت داشته که حاصل این فعالیت، فیلم های طنز قابل قبولی بوده که علاوه بر فروش، در حوزه محتوا هم قابل دفاع بوده اند. او در سریال کامیون طنز را نه بر مبنای شوخی های کلامی و پُرگویی بازیگران بلکه بر مبنای کمدی‌موقعیت و نوعی از کمدی‌-درام‌های ماجراجویانه‌ای که پر از اکت هستند قرار داده است. نوعی از فیلم سازی که نیاز به تبحر خاصی دارد و تنه به تنه کمدی های کلاسیک می زند که در آن، حتی برای خرده داستان ها نیز فضاسازی و موقعیت طنز ایجاد می شود و بار کمدی صرفا به دوش یک یا چند شخصیت قرار نمی گیرد. این نوع کمدی‌سازی کاملا درخلاف جهت جریان کمدی‌های خالتوری است که سینما و تلویزیون را درنوردیده است. جنس کمدی کامیون اینگونه است که شاید در لحظه قهقهه را موجب نشود ولی لبخندی که به لب مخاطب می‌آورد بسیار شیرین‌تر از هر قهقهه‌ای است.

“کامیون” احتمالا به‌دلیل سرعت در تولید که ناشی از رساندن به‌موقع برای پخش نوروزی بوده یک سری شتاب و ناپختگی دارد ولی کلیت شکل‌گیری سریال که مبتنی بر ایجاد تعلیق و سیر داستانی فرح‌انگیز برای بیننده بدون جلف‌بازی بوده، آن را دیدنی می کند.

تولیدکنندگان “کامیون” برای اجرای وجه دراماتیک کمدی‌شان به سمت استفاده از چهره‌هایی مثل مهدی هاشمی و جهانبخش سلطانی و نادر سلیمانی رفته‌اند ولی بخشی قابل توجه از درام توسط بازیگرانی جوانتر نظیر علی هاشمی، بهنام شرفی و هادی مرتضی‌زاده شکل می‌گیرد که این آخری از کشفیات “عصرجدید” است. این وارد کردن چهره‌های جدید در تلویزیون که می‌تواند محملی باشد برای استفاده بیشتر از آنها در آینده، از ویژگی‌هایی است که سالهاست در تلویزیون مهجور مانده و قابل تقدیر است.