رضا استادی در گفت و گو با خراسان:
کمک اسپانسرهای پایتخت 4 اعلام شود
سینما مثبت:رضا استادی منتقد سینما و تلویزیون معتقد است نفسِ جذب اسپانسر برای ساخت برنامه در صدا و سیما، مشکلی ندارد و این موضوع در دیگر کشورها هم مرسوم است اما نبود الگویی مدون برای بهره‌گیری از این امکان در صدا و سیما باعث شده تا هر برنامه و هر بخش در تلویزیون ایران، به یک نهاد و ارگان دولتی یا اقتصادی برای تبلیغ سپرده شود و قضاوتی منفی را نسبت به کیفیت این برنامه‌ها منجر شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، استادی در گفت و گو با ضمیه «جیم» این روزنامه عنوان کرد: «در دیگر کشورها، شبکه‌های وابسته به بخش خصوصی از سرمایه گذاری‌های تبلیغاتی بهره مند می‌شوند و شبکه‌هایی که ساختارشان به بخش‌های دولتی پیوند می‌خورد و به نوعی نقش حاکمیتی دارند؛ به مثابه صدا و سیمای ما عمل نمی‌کنند و زمانشان را به این حجم از تبلیغات نمی‌سپارند».
این کارشناس نقبی می زند به آگهی‌هایی که چند صباحی وقت آنتن صدا و سیما را پُر کرده بودند اما نهایتاً محصولشان مشکل دار و فاقد استاندارد از آب درآمد. او تاکید می‌کند چنین اقدامی باعث می‌شود تا در بلند مدت مخاطب، نسبت به آنچه بر آنتن سیما می‌نشیند، بی اعتماد شود.
به گفته او چون صدا و سیما در حقیقت مسیر ارتباطی حکومت هم تلقی می‌شود، اصالت تبلیغاتش هم مبنای قضاوت از سوی مردم قرار می‌گیرد و این بی اعتمادی برای رسانه ملی یک ضعف خواهد بود. از طرفی وابستگی به این منبع درآمدی خود آسیب‌هایی به همراه دارد.
اصرار صاحبان کالا به تبلیغات درشت محصولشان مشکل زاست
این منتقد گوشه چشمی دارد به تجربیات مشابه جهانی برای انجام تبلیغات در متن و بطن سریال‌های تلویزیونی و می‌گوید: «نمونه آشنایش برای ایرانی‌ها سریال هشدار برای کبری 11 است که مشخصاً به تبلیغ کارخانه‌های اتومبیل سازی آلمان و محصولات آن‌ها می‌پردازد اما در ایران، چالش یک کارگردان و تهیه کننده با یک مجموعه تولیدی که نقش اسپانسر یا سفارش دهنده تبلیغ را دارد، در حجم تبلیغات است. صاحب کالا مصّر است تا جنسش به بهترین نحو و در بیشترین حجم به نمایش درآید. موضوعی که ساختار روایی اثر را با مشکل مواجه می‌سازد.»
به جای کالا و خدمات؛ تبلیغ افراد صورت نگیرد
به زعم وی، هنرمندی در تبلیغ، ارائه دوز مناسب اطلاعات است. یعنی معرفی غیرمستقیم کالا و تمرکز بر کیفیت آن، متناسب با واقعیت موجود و بی اغراق.
استادی در عین حال متذکر می‌شود: «نفس بعضی تبلیغات تلویزیونی هم مثبت است. مثلاً اگر در برنامه ای استفاده از مترو تبلیغ می‌شود، چون نتیجه‌اش جامعه را منتفع می‌سازد؛ حتی اگر در حاشیه‌اش تبلیغ یک مجموعه را هم بکند، ایرادی ندارد. البته خط قرمز در چنین تبلیغاتی آنجاست که مدیر یک مجموع از بیت‌المال استفاده کند و به بهانه معرفی خدمات و فرهنگ‌سازی، به تبلیغ خود بپردازد. سازندگان برنامه‌های پُرمخاطب باید نسبت به این خطر، هشیار باشند.»
شفاف سازی شود تا اعتماد شکل بگیرد
این منتقد تلویزیون و سینما معتقد است جریان نقدی که به انجام تبلیغات در سریال‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی وارد می‌شود، با انجام شفاف سازی قابل رفع و رجوع است. مثلاً صدا و سیما از هزینه ای که شرکت «تاژ» از بابت تبلیغ در سریال پایتخت 4 پرداخته به مخاطبانش بگوید یا دلیل حمایت شهرداری تهران از خندوانه را بیان کند. همین خود نوعی اعتمادسازی را رقم می زند.
