«توقیف» حق مسلم سینمای ایران است
سینما مثبت:جلوگیری از اکران فیلم سینمایی رستاخیز در نگاه اول اتفاقی نگران کننده و تأسف آور است اما با توجه به وضعیت حاکم بر سینمای ایران بروز چنین اتفاق‌هایی طبیعی است و حتی اگر ده‌ها فیلم دیگر نیز در سال به چنین سرنوشتی دچار شوند، نباید انتظار داشته باشیم آب در دل کسی تکان بخورد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، با گذشت پنج روز از اتفاق‌های پیش آمده برای فیلم رستاخیز، «خانه سینما» به عنوان تنها نهاد صنفی فعال در این عرصه هیچ واکنشی نسبت به این مسئله نشان نداده و حتی خبر این اتفاق را نیز بر روی سایت خود درج نکرده است. اظهار نظر رضامیرکریمی در مصاحبه با ایسنا که گفته است «از هر گونه اظهار نظر شتابزده قبل از اکران ورسیون جدید فیلم اجتناب شود» نیز بیشتر نظر شخصی یک فیلم ساز است تا رییس تنها صنف سینمایی ایران!
این نوع موضع گیری در خانه سینما نیز مسبوق به سابقه است. هفته گذشته در نشست خبری جشن خانه سینما زمانی که «سینما مثبت» از دبیر جشن درباره سرنوشت فیلم‌هایی که دارای مجوز هستند اما موفق به اکران نشده‌اند و نحوه حضور آن‌ها در جشن سینما پرسید، همایون اسعدیان تلویحاً پاسخ داد که وظیفه این جشن صنفی، نگرانی برای اکران یا عدم اکران فیلم‌ها نیست!
در شرایطی که سینماگران شاخص کشور به جای اتحاد و همبستگی با یکدیگر و موضع گیری‌های قاطع صرفاً به دنبال نزدیک تر کردن خود به نهادهای قدرت و جذب امکانات و منابع مادی هستند، طبیعی است که این نوع اتفاق‌های تلخ هیچ واکنشی را به صورت جمعی و صنفی به دنبال نداشته باشد. معدود واکنش‌های صورت گرفته نیز معمولاً از سوی افرادی است که دوست و همکار آن فیلم ساز تلقی می‌شوند و یا اینکه منافع مشترکی با یکدیگر دارند والا زمانی که همین «حوزه هنری» به فیلم‌های دارای مجوز اجازه نمایش در سینماهایش را نمی‌دهد، چرا برخی فیلمسازان ساکت می‌نشینند و نسبت به خدشه دار شدن وحدت رویه و تصمیم گیری در سینمای ایران واکنشی نشان نمی‌دهند؟!
مسوولان سینمایی چه می‌کنند؟
مسوولان سینمایی نیز که باید در چنین مواقعی توان و قدرت مدیریتی خود را نشان دهند، صرفاً به دنبال حضور در پشت صحنه فیلم‌ها و انداختن «عکس یادگاری» با سینماگران هستند و جالب اینکه حتی پروانه ساختی که برای یک فیلم صادر می‌کنند نیز نمی‌تواند تضمینی برای همکاری نهادهای دولتی با فیلم سازان باشد. مسوولان سینمایی که در «سیر آفاق و انفس» روزی به لبنان می‌روند و روزی دیگر سر از چین و معبد شائولین درمی آورند، چگونه است که در روز تجمع مقابل وزارت ارشاد، حتی به خود زحمت نمی‌دهند تا به میان معترضان اندک بیایند و با آن‌ها گفت و گو کنند؟ شاید به این دلیل که از این گفت و گو «عکس خوبی» در نمی‌آید تا به درد صفحات آن‌ها در فضای مجازی بخورد؟!
در چنین شرایطی حتی اگر تمامی فیلم‌های سینمایی نیز از اکران پایین کشیده شوند نیز نباید تعجب کرد. این مسئله نتیجه رفتار کاملاً منفعت طلبانه اهالی سینمای ایران است و البته شتری است که دیر یا زود دم خانه همه آن‌ها خواهد خوابید؛ اما نوبت به نوبت!
