سینما مثبت: سینمای ایران در آستانه ورود به قرن چهاردهم هجری شمسی هر روز با نسخه های عجیب و غریبی مواجه می شود که در ظاهر قرار است این صنعت ـ هنر را به سمت و سوی وضعیتی بهتر سوق دهد اما در باطن ماجرا، این نسخه های شفابخش دستور العمل های تکراری و تاریخ مصرف گذشته ای است که به شدت تداعی کننده دهه شصت است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، پس از انتشار گزارشی درباره شرایط مفسده برانگیز و انحصاری حاکم بر مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در پذیرش طرح از علاقه مندان که گزارش کامل آن را می توانید با کلیک کردن در اینجا مطالعه کنید؛ حالا خبر رسیده بنیاد سینمایی فارابی برای تولید فیلم نامه طرحی را اجرایی کرده که صرفا در انحصار اعضای رسمی انجمن صنفی فیلم نامه نویسان سینمای ایران است. طرحی که بر اساس آن فیلم نامه نویسان در صورت پرداختن به مضامین اولویت داری همچون: مردم دوستی، بخشش، ایثار، احقاق حق، راستگویی، درستی، مبارزه با فساد، مقاومت، عدالت‌طلبی، وطن‌دوستی، اقتدار ملی، امنیت کشور، راه حل مشکلات، خانواده، تعاون اجتماعی، کرونا و امید با رویکرد جذابیت برای مخاطب می توانند بابت هر طرح 5 صفحه ای مبلغ سه میلیون تومان به صورت خُشکه دریافت کنند تا در این حوزه تا پایان سال 99 قلمفرسایی کرده و فیلم نامه تولید کنند. البته طرح های پنج صفحه ای باید به تایید شورایی برسد که اعضای آن شامل: معاون فرهنگی بنیاد فارابی،یک کارشناس با معرفی اجماعی شورای مرکزی انجمن صنفی فیلمنامه نویسان و یک کارشناس به انتخاب رئیس سازمان سینمایی است و پس از تایید این شورا، قراردادی به مبلغ سی میلیون تومان با نویسندگان طرح های برگزیده جهت نگارش فیلم نامه منعقد می شود. اگر فیلم نامه نهایتا برای ساخت به تصویب برسد، مبلغ پرداختی بابت فیلم نامه کسر می شود و اگر هم طرحی به تصویب نرسد، سه میلیون تومان به عنوان علی الحساب دریافتی فرد در حساب‌های فیمابین با انجمن منظور می‌شود و مشخص نیست بعدا چگونه تسویه خواهد شد؟!
نسخه فارابی، یادآور اقتصاد کوپنی دهه 60
در شرایطی که خلق اثر هنری در دنیا تمامی مرزهای خود ساخته و رسمی را پشت سر گذاشته و افراد به واسطه آثار و ایده های خود موفق به شرکت در رقابت های نهایی می شوند، سازمان سینمایی این نسخه را برای ارتقاء فیلم نامه نویسی پیچیده که به شدت یادآور نسخه های مستعمل و تکراری دهه شصتی است که بر اساس آن در تمامی شوون، هر فردی برای دریافت مزیت یا امکانی خاص، یا باید عضو تشکل و مجموعه ای خاص بود یا اینکه از پیشنماز مسجد، مسوول پایگاه، معتمدین محل، اعضای شورای محله و… توصیه نامه یا تاییدیه ای دریافت می کرد تا مثلا سهمیه خاصی از اقتصاد نفتی به وی تعلق بگیرد. این شکل از اقتصاد کوپنی که در آن همه چیز از بنزین گرفته تا سیگار و تُن ماهی طبق قواعد خاصی میان افراد توزیع می شد، همچنان مورد علاقه است و به همین دلیل حتی خانه سینما به جای توزیع سبد معیشتی از طریق الکترونیکی و پیک، علاقه مند به صدور کوپن و سپس وادار کردن سینماگران به ایستادن در صف است.
البته مردم ایران سالهاست عادت کرده اند بنزین و نفت را به قیمت فوب خلیج فارس و جهانی بخرند و مسوولان نیز بارها این موضوع را متذکر شده اند که باید قیمت حامل های انرژی در ایران به قیمت های جهانی نزدیک شود اما زمانی که حاکمیت باید در جهت وظایف خود امکانات و فضایی را برای مردم فراهم کند، نسخه نهایی همان اقتصاد کوپنی دهه شصت است.
اگر قرار بر کمک مالی از اعضای انجمن فیلمنامه نویسان خانه سینما است، این کمک می تواند به شکل مستقیم و بلاعوض در اختیار آن ها قرار گیرد والا اعضای این انجمن که لنگِ سه میلیون تومان برای تولید نیستند اما قطعا با گسترش و تعمیم دایره این جنس از فعالیت ها، می توان از طیف باانگیزه تر و گسترده تری فیلم نامه های خوب و جذاب برای تولید دریافت شود.
سینما مثبت ضمن اعلام آمادگی جهت درج توضیحات سازمان سینمایی، بنیاد سینمایی فارابی و انجمن فیلم نامه نویسان خانه سینما درباره این خبر، بیم آن دارد که در آینده ای نه چندان دور، تخصیص امکانات حداقلی سینمای ایران به فعالان این حوزه شامل شرایط پیچیده تری شده و پای آزمایش اعتیاد، نسخه تصدیق شده عقدنامه، رضایت نامه ولی و… نیز به این مقررات و قوانین اضافه شود!
