سینما مثبت: در اولین روز جشنواره فیلم فجر، فیلم های سال دوم داشکده من ساخته رسول صدر عاملی و غلامرضا تختی ساخته بهرام توکلی در سینمای مطبوعات به نمایش درآمد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت،فیلم سال دوم دانشکده قطعا فیلمی بود که رسول صدر عاملی باید در همان دوران طلایی بعد از فیلم مهمش یعنی من ترانه پانزده… می ساخت که ثابت کند فیلمساز مهمی نیست تا سالها در مجموعه هیات داوران و هیات و انتخاب و نظر کرده مسئولین سینمایی قرار نمی گرفت. این فیلم ساز با ساخت چندین فیلم در کارنامه اش که به جز دو فیلم بقیه همه در جا زده و این فیلم آخر که نشان از بازنشستگی وی در فیلمسازی بود، تماشاگر را در اندر خم فیلمی معیوب و پر نقص قرار داده که حتما اگر نام کارگردان دیگری در تیتراژ فیلم حک می شد هرگز در باکس جشنواره قرار نمی گرفت، فیلمی که هرگز شناختی از جامعه خود نداشته و به قدری ریتم فیلم کند و دکوپاژ ها مبتدیانه و بدور از هر نوع سینما پیش می رودکه اصلا نمی رود. بیننده را در انزوای مطلق نگه داشته و از همان ابتدا هم معلوم است که فیلم هیچ اهمیت و خواراکی ندارد و اصلا ایده ی فیلم اهمیت ندارد.
فیلم بهرام توکلی، اما تریلری از زندگی پهلوان تختی است که با تمامی قدرتهای خوب در صحنه پردازی ها و قدرت نمایی های کارگردان و تیم تهیه، متاسفانه شتابزدگی عجیبی فیلم را آزار می دهد. البته سکانس کشتی تختی با کشتی گیر آمریکایی در فینال المپیک مصداق بارزی از یکی از بهترین سکانسهای سینمایی است که تا کنون در این سبک از فیلمها دیده ایم، سکانسی که شلوغ نمی کند و کم پلان است اما بیننده را به شدت به قهرمان نزدیک می کند. مسلما توکلی که در ساخت فیلمهایی با ریتم کُند در کارگردانی تبحر زیادی دارد که متاسفانه در سینمای ایران فیلمساز ریتم کند درست و تخصصی کم هست و شاید اصلا کسی در این نوع فضا سینمای ایران تا کنون کم یا به اشتباه دیده شده)منظور اینجا از ریتم کند، فیلمهایی است که با تمپو ظاهری کند است اما درونمایه عمیقی دارد.فیلم تختی فیلم خوبی است اما قهرمان فیلم، آن تختی نیست که عامه مردم می شناسند. فیلم حتی تا به انزوای تختی پیش می رود و مهمترین موضوع بعد از کارگردانی، بازی بد بازیگر آن است. صرفا شباهت و گریم مهم شده و بازی بسیار بد بازیگر اصلی و بازی خوب دیگر بازیگران به این موضوع بیشتر دامن زده است. سکانس جر و جدل کشتی گیرها با تختی در رختکن، با مهندسی بسیار خوب دوربین و چینش بازیگران در یک پلان طولانی، خود سینماست و درجه یک!