سینما مثبت: جشنواره فیلم سلامت در چهارمین روز از برگزاری خود فیلم «دایره مینا» ساخته داریوش مهرجویی را به نمایش گذاشت. تماشای این فیلم بعد از چهل سال برای علاقه مندان آثار مرتبط با پزشکی خاطره آفرین و جذاب بود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، موضوع‌های مهم اجتماعی همواره نمودی جدی در آثار فیلم سازان شاخص سینمای ایران داشته و آن‌ها بدون آنکه از جایی سفارش بگیرند، بر اساس تعهد اجتماعی خود به این مسائل پرداخته و می‌پردازند. داریوش مهرجویی هم که روز گذشته میهمان این جشنواره بود، همواره در فیلم‌هایش به چنین مسائلی توجه ویژه نشان داده است. داستان این فیلم که در اوایل دهه پنجاه ساخته شده درباره پدر و پسری شهرستانی است که برای درمان بیماری پدر به تهران می‌آید و با حضور در یک بیمارستان درگیر مسائل مختلف می‌شوند.
فیلم اثری نمادین از دورانی است که ایران به واسطه درآمد بالای نفت به گفته محمد رضا پهلوی، در آستانه دروازه‌های تمدن جهانی قرار گرفته بود. در ابتدای فیلم نمایش ساخت و سازهای عظیم در داخل بیابان و نور خیره کننده قطعه‌ای شیشه‌ای که بر چهره قهرمان داستان می افتد، نمایشی از ابهت این دوران است اما با ورود قصه به بیمارستان و ماجرای خون فروشی، ماجرا شکل دیگری پیدا می‌کند. بیمارستان به عنوان نمادی از کشور حال و روز عجیبی دارد و مسوولان بیمارستان در زد و بند با یک دلال خون به نام «سامری» هستند و از این راه دزدی می‌کنند. البته این دزدی محدود به مسوولان نیست و در سطح پایین‌تر، کارمندان خُرد و جز نیز با فروش غذای بیمارستان در خارج از این محیط کسب درآمد می‌کنند. پیر مرد داستان نیز که هر چه می‌خورد در دلش بند نمی‌شود و در پایان نیز مُرده و در بیابان دفن می‌گردد، می‌تواند به عنوان جامعه‌ای تلقی شود که این مدرنیته و پیشرفت را نمی‌پذیرد و در پایان می‌میرد.
فیلم قطعاً در زمان خود اثر بسیار جسورانه‌ای بوده و سازنده آن با ساخت این اثر و نمایش ساز و کار فروش خون و دلال‌های فعال در این عرصه، مقطعی مهم از تاریخ ایران را به ثبت رسانده است.
شاید بتوان این فیلم را مهم‌ترین اثر پزشکی تاریخ سینمای ایران دانست که حتی بعد از چهار دهه همچنان تماشایی است.
