سینما مثبت: بخش بین الملل فیلم فجر در حالی به پایان رسید که برخلاف انتظار علاقه مندان به سینمای جهان، فیلم های شاخص و جذابی از جهان در این رویداد به نمایش درنیامد و اغلب آثار خارجی حاضر در این رویداد یادآور ساختار هنر ـ تجربه وطنی خودمان بودند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، دبیر این رویداد اخیرا در مصاحبه ای در پاسخ به این سوال که «برخی می گویند فیلم ها خوب نیستند» گفته است: «موافق نیستم اتفاقاً من فیدبک های بسیاری مبنی بر این دارم که مخاطبان فیلم ها را دوست داشته اند. ضمن اینکه مهمترین، عادلانه ترین و منصفانه ترین معیار برای سنجش این موارد، معیارهای کمی است. وقتی ضریب اشغال صندلی های آثار خارجی بالای ۷۰ درصد می شود، اصلاً دیگر این موضوع که چند نفر یک فیلم را دوست داشته یا نداشته اند، مهم نیست.»
دبیر بخش بین الملل فیلم فجر در حالی این مطلب را بیان کرده که صرفا آمار «ورودی» ها را دیده و احتمالا به خود یا دیگر دست اندرکاران این زحمت را نداده که میزان بلیت های فروخته شده با افراد حاضر در سالن را تطبیق دهد و یا اینکه با تعریف یک پروژه برای یکی از رفقا،از تماشاگران جشنواره نظرسنجی کرده و میزان رضایت آن ها از فیلم ها را بسنجد.
مشاهده های خبرنگار سینما مثبت حاکی است در اغلب سئانس هایی که به نمایش فیلم های خارجی اختصاص داشت، هنگام مراجعه به گیشه فروش بلیت اعلام می شد کل بلیت ها فروش رفته و بلیتی برای نمایش وجود ندارد اما بعد از ایستادن در صف و ورود به سالن، تعداد قابل توجهی صندلی خالی بود!
البته کافی بود دبیر مذکور چند مرتبه صندلی خود را پشت در خروجی سالن های نمایش بگذارد تا شاهد خروج مخاطبان از سالن بعد از شروع فیلم ها شود و بداند جنس های بنجلی که به عنوان «فیلم خارجی» برای نمایش در این جشنواره انتخاب کرده، آثاری هستند که علاقه مندان سینمای جهان ناچار به تماشای آن هستند چون انتخاب دیگری به جز آن نداشته اند. این شیوه انتخاب فیلم، به شدت یادآور رویه تاجرانی است که در سال های گذشته بین کشور دوست و برادر «چین» و ایران در رفت و آمد بوده اند و همواره آثاری بنجل و کم کیفیت را برای بازارهای داخلی انتخاب می کردند.
جشنواره فیلم فجر با نمایش حجمی از فیلم های نازل، چرت آور و تجربی این سوال را برای علاقه مندان فیلم های خارجی پیش آورده که به چه دلیل و چرا باید آشنایی ما با سینمای جهان از دریچه چشم گروه معدودی از سینماگران ایران باشد؟ چه کسی گفته دریچه نگاه ما به سینمای جهان را باید این گروه محدود باز کنند؟ آیا متر و معیار بهتری برای انتخاب فیلم برای جشنواره ای اینچنینی وجود ندارد؟!
