سینما مثبت: فیلم سینمایی «ماجرای نیمروز» دومین ساخته بلند محمد حسین مهدویان این روزها دور جدیدی از اکران خود را با حجم بالای تبلیغات تلویزیونی و رسانه ای سپری می کند. آنچه در این تبلیغات مشهود است، تصویر سازی اکشن و حتی کمیک استریپ گونه ای است که سازندگان فیلم در تبلیغات از آن بهره می گیرند تا مخاطبان بیشتری را جذب نمایند.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، ماجرای نیمروز یکی از مقاطع حساس تاریخ ایران را در دستور کار خود قرار داده اما سازنده اثر به جای آنکه درک درستی از این مقطع تاریخی داشته باشد، تمام هم و غم خود را صرف «بازسازی» نموده و به همین دلیل در فیلم جزئیات فراوانی از طراحی صحنه گرفته تا لباس در کنار هم به دقت چیده شده است. این بازسازی ها به شدت یادآور نوستالژی بازی های سال های اخیر است که درخصوص «دهه شصت» رواج یافت. حجم فراوانی از اکشن نیز در فیلم وجود دارد که برای مخاطب عام جذاب است اما فیلم فاقد عنصر مهمی به نام «تحلیل» است. مهدویان در اولین ساخته سینمایی خود توانست به شخصیت «احمد متوسلیان» نزدیک شود و تصویری ملموس از این قهرمان ارائه نماید اما در دومین اثر، به هیچ وجه شاهد نزدیک شدن او به موضوع نیستیم.حجم فراوانی از شخصیت ها که در اتاق های دربسته با یکدیگر صحبت می کنند و تعداد بالای حوادث فرعی این اثر را به لحاظ موضوعی «ابتر» کرده است. آدم های مثبت و منفی فیلم مدام با یکدیگر حرف می زنند اما نمی توان به درکی از «منطق» آن ها رسید که چرا رو در روی یکدیگر ایستاده و به هم تیراندازی می کنند؟!
البته این مشکل صرفا مختص مهدویان نیست و در سال های گذشته نیز کارگردان های مختلفی در زمینه سینمای تاریخی، سینمای دفاع مقدس، سینمای دینی و… به دلیل عدم درک درست از موضوع، آثاری پُر زرق و برق ساخته اند که فاقد روح بوده و صرفا به جنبه های ظاهری متوسل شده اند.
مهدویان با این توانایی می تواند تا سال های سال سازمان ها و مجموعه های ثروتمند را برای ساخت آثار اینچنینی متقاعد کند اما برای این استعداد جوان حیف است که این توانایی را با «تحلیل» آمیخته نکند.
