بین الملل فجر کلاغ را جای طوطی رنگ و عرضه می کند
سینما مثبت: مسوولان بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر پس از پایان این رویداد، با فعالیت سنگین رسانه‌ای تلاش می‌کنند این دورهمی چند روزه را در زمره معتبر‌ترین جشنواره‌های جهانی فیلم رده بندی کرده و خود را برای برگزاری دور بعدی این رویداد آماده کنند. اما یک بررسی ساده نشان می‌دهد این جشنواره از رویدادی واقعی در حوزه بین الملل فیلم کیلومتر‌ها فاصله دارد.
نمایی از فیلم ال کلاسیکو/ ساخته فیلم ساز عراقی
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، این روز‌ها مسوولان این رویداد با توسل به استقبال از برخی نمایش‌های جشنواره و پُر شدن سالن‌های ۱۲۰ نفره این پردیس، مدح و تحسین چند چهره کم اعتبار خارجی، تعمیم دادن استقبال از چند ورک شاپ به تمامی برنامه‌های جنبی و… تلاش می‌کنند خودشان به خودشان برای برگزاری این جشنواره نمره قبولی داده و از هم اکنون برای سال آینده، جشنواره‌ای پُر هزینه‌تر را تدارک ببینند. یکی از ایده‌های «رضا می‌رکریمی» برای سال آینده این جشنواره که در گفت‌و‌گو با روزنامه سینما به آن اشاره کرد، اعزام افرادی به جشنواره‌های مختلف در دنیا برای رصد و شناسایی فیلم‌های خارجی است که در کنار هزینه سنگینی که بر دوش سینمای ایران می‌گذارد، می‌تواند زمینه اشتغال زایی و سفر سیاحتی عده‌ای از دوستان و یاران نزدیک را نیز فراهم کند. اما مسوولان جشنواره از این مسئله غافل هستند که توفیق رویدادهایی اینچنینی در دنیا، حاصل وجود ساز و کار درست است و تا زمانی که سینمای یک کشور استاندارد‌ها و چهارچوب‌های درست را نداشته باشد، تمامی فعالیت‌هایی از این دست بی‌فایده است و کمکی به اعتبار یک جشنواره نمی‌کند.
تولید مشترک کجای سینمای ایران قرار دارد؟
یکی از مهم‌ترین فواید برگزاری جشنواره فیلم فجر، آشنا شدن اندک مخاطبان این رویداد با قواعد حاکم بر تولید و عرضه فیلم در جهان است. در این جشنواره آثار مختلفی نمایش داده شد که به واسطه «تولید مشترک بودن» توانسته بودند در زمینه عرضه بین المللی حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند. مثلا از کشوری مانند عراق که درگیر بحران داعش و نیز ناامنی داخلی است فیلم «ال کلاسیکو» نمایش داده شد که محصول مشترک نروژ و عراق بود. «کوه‌ها از هم جدا می‌شوند» به صورت مشترک توسط چین، فرانسه و ژاپن ساخته شده بود. فیلم ترکیه‌ای «جنون» با مشارکت سه کشور ترکیه، فرانسه و قطر مقابل دوربین رفته بود. وضعیت سینمای اتیوپی نیز از سینمای ایران در این جشنواره بهتر بود زیرا فیلم «بره» از این کشور محصول مشترک
نروژ، قطر، آلمان، اتیوپی و فرانسه بود. کشوری مانند افغانستان نیز با فیلمی در این جشنواره حضور داشت که محصول مشترک استرالیا و افغانستان بود.
فیلم‌های دیگر حاضر در این رویداد نیز هر یک با مشارکت کشورهای دیگر تولید شده بود و این اتفاق در حالی رخ داد که در جشنواره مثلا جهانی فیلم فجر! حتی یک فیلم تولید مشترک ایرانی حضور نداشت.
امید است مسوولان این رویداد و سازمان سینمایی، به جای تمرکز بر تولید طرح‌های اشتغال زا برای خود و یاران، سعی کنند الگویی واقعی از یک سینمای معمول را طراحی و بر اساس آن حرکت نمایند. الگویی که لازم نیست حتما فرانسوی باشد و در کشورهای دوست و برادری مانند افغانستان و عراق نیز در حال تجربه است.تا زمانی که این قاعده مهم در فیلم فجر رعایت نشود، برگزاری هر نوع جشنواره و برنامه حکم ضرب المثل معروف «رنگ کردن کلاغ جای طوطی» را دارد و به همین دلیل نمی تواند رویدادی اصیل تلقی شود.
