کاش برخی کارگردان‌های ایرانی که میلیاردها تومان پول بی‌زبان را در شرایط تحریم کشور دودستی تقدیم خارجی‌ها کردند تا در فیلمشان چند صحنه پویانمایی به ثبت برسد، از این توان و انرژی در میان اهالی پویانمایی خبر داشتند و با اعتماد به این نسل جوان، شرایط امیدوار شدن این جوان‌های باانگیزه را فراهم می‌کردند.
پیشنهاد سینماپلاس به مسئولان سینمایی
سالنی هم به این فیلم‌سازان ببخشید
سینما پلاس: هر دو سال یک‌بار متصدیان پویانمایی کشور در قالب «جشنواره بین‌المللی پویانمایی» گرد هم می‌آیند. این رویداد باوجود آثاری ارزشمند در آن نه مخاطب عام گسترده دارد و نه حتی از طرف رسانه‌ها جدی گرفته می‌شود. شاید وقتش شده تا به این گروه از هنرمندان کشور هم که عمدتاً جوان هستند توجهی ویژه شود.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینماپلاس، جشنواره بین‌المللی پویانمایی امسال از 17 تا 21 اسفندماه در چند سینما ازجمله فلسطین، کانون، تالار آفرینش‌های هنری و… میزبان علاقه‌مندان بود. میهمانان جشنواره عمدتاً سازندگان این فیلم‌ها بودند. این جشنواره برای مخاطبانش این امکان را فراهم می‌آورد که در هر سئانس آثار زیادی را تماشا کنند که از میان آن‌ها برخی فیلم‌ها به‌شدت آثار درخشان و قابل تاملی بودند. برای اینکه مخاطب این گزارش مختصات کامل‌تری از این فیلم‌ها دریافت کند، کافی است تصور کند که چگونه کارگردان‌های برخی فیلم‌ها، تخم‌مرغ‌های داخل جاتخم‌مرغی یخچال را سوژه فیلمش می‌کنند یا چگونه از زاویه دید الاغی خسته، قصه‌ای آرمانی را به تصویر می‌کشند.
قصه تلخ مهاجرت فیلم‌سازان به خارج
سازندگان این فیلم‌ها اغلب جوان هستند و صرفاً در این جشنواره امکان تماشای فیلم‌هایی که ساخته‌اند رادارند. وضعیت پویانمایی هم در سال‌های اخیر به‌موازات بخش‌های دیگر سینما چندان خوش نبوده و هنرمندان زیادی از این عرصه کاروکاسبی اشان کساد شده و حتی مجبور به مهاجرت به خارج از کشور شده‌اند. «راشین خیریه» و «هادی یقین لو» دو نمونه از این فیلم‌سازان پویانمایی هستند که باوجود موفقیت‌های فراوان در جشنواره‌های داخلی، به عدم وجود بازار کار عازم خارج از کشور شده‌اند و البته در کشورهای همسایه ازجمله کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و ترکیه هم بازار خوبی برای این هنرمندان فراهم است. در چنین شرایطی تعداد قابل‌توجهی از شرکت‌های داخلی به دلیل مشکلات مالی تعطیل‌شده‌اند. در چنین شرایطی اگر از دولت توقع حمایت نباشد، حداقل این توقع وجود دارد که مانند فیلم‌های «هنر و تجربه» زمینه‌ای را برای نمایش این آثار هم فراهم کند و به همان ترتیب که رییس سازمان سینمایی سالن شماره دو سینما فرهنگ را به گروه هنر و تجربه بخشید، سالنی هم به فیلم‌های پویانمایی ببخشد. البته برخلاف فیلم‌های کسل‌کننده گروه «هنر و تجربه» که برای تماشای آن‌ها نیاز به «قهوه و چای» است، فیلم‌های پویانمایی بدون هزینه‌های میلیاردی هم دیدنی هستند و نیاز نیست با انواع و اقسام طرح و برنامه بازارشان را داغ کرد و فقط کافی است سالنی کوچک و منظم را به نمایش آن‌ها اختصاص داد.
کاش کارگردان‌های «گران‌قیمت ساز» به این جشنواره می‌آمدند
جشنواره پویانمایی علاوه بر استقبال کمرنگ از سوی رسانه‌ها با عدم حضور مسئولان سینمایی و سینماگران نیز مواجه بوده است. کاش برخی کارگردان‌های ایرانی که میلیاردها تومان پول بی‌زبان را در شرایط تحریم کشور دودستی تقدیم خارجی‌ها کردند تا در فیلمشان چند صحنه پویانمایی به ثبت برسد، از این توان و انرژی در میان اهالی پویانمایی خبر داشتند و با اعتماد به این نسل جوان، شرایط امیدوار شدن این جوان‌های باانگیزه را فراهم می‌کردند.
این جشنواره فردا با برگزاری مراسم اختتامیه به کار خود پایان می‌دهد.
