کار چاق کن‌ها امروز به آفتی برای مدیریت فرهنگی کشور تبدیل شده‌اند و با توجه به تاکید مسئولان عالی رتبه کشور بر نقد مدیریت فرهنگی، سینما پلاس در آینده ای نزدیک مصداق‌های دیگری از این موضوع را مطرح خواهد کرد.
با سفارش مطلب در چند رسانه فصلی صورت گرفت:
هجمه «کارچاق‌کن» و سایت‌های اجاره ای علیه سینما پلاس
سینما پلاس: روشنگری‌های اخیر سینما پلاس در خصوص وضعیت سینمای ایران با واکنش تُند و ناشیانه «رانت خوارها» و «کارچاق‌کن» های سینمای ایران مواجه شد. آن‌ها برای این واکنش از برخی سایت‌های بی اهمیت و فصلی بهره گرفته‌اند.
به گزارش وب سایت خبری ـ تحلیلی سینما پلاس، واکنش‌های منفعلانه رییس سازمان سینمایی در برخورد با برخی موضوع‌ها، نه تنها باعث تعجب مخالفان وی شده بلکه ناراحتی و عصبانیت طرفداران وی را نیز به عهده داشته و حتی برخی از آن‌ها که جزو تیم سازمان سینمایی محسوب شده و از نزدیکان وی به شمار می‌روند، در فضای مجازی اقدام به طرح آزادانه دیدگاه‌های خود نموده‌اند که امری قابل تقدیر است. ایوبی این روزها در مقابل خبرهای ناخوشایند جشنواره فیلم فجر نیز سکوت کرده و این موضوع سبب دلسردی سینماگران جوان و مستقل شده است. در چنین شرایطی وب سایت خبری ـ تحلیلی سینما پلاس که معمولاً اولین واکنش‌های تحلیلی و نقدهای بی طرفانه را با تکیه بر سابقه خبری ارائه می‌دهد، مورد عتاب و خطاب گروهی از رانت خوارها و و کار چاق کن‌های فعال در سینمای ایران قرار گرفته و این افراد با تبدیل شدن به «کاسه داغ تر از آش»، رییس سازمان سینمایی را در موضع شکایت قرار داده‌اند! این اتفاق در شرایطی رُخ داده که ایوبی در طول دوران مدیریت خود نشان داده به فضای باز و تعاطی افکار احترام می‌گذارد و اهل چنین رفتارهایی که دیگر دوران آن هم به سرآمده نیست.
«کارچاق کن‌ها» چه کسانی هستند؟
کارچاق کُنی از پدیده‌های زشت زندگی شهری امروز است که متأسفانه با مهاجرت گسترده به کلان شهرها شکل می‌گیرد. کارچاق کن‌ها افرادی با ظاهر موجه و «فرشته» گونه هستند که همه جا در کسوت «دلال»، «وردست ویژه»، «پیشکار اعظم» و… حضور دارند و در هرجا به دنبال تأمین منافع گروهی خاص و معدود هستند. آن‌ها مانند «گربه مرتضی علی» هستند که در هر ارتفاعی به بالا پرتاب شوند، چهار دست و پا پایین آمده و ماهیت خود را حفظ می‌کنند و حتی گاهی از دهان مسئولان سینمایی نیز سخن می گویند! فرقی نمی‌کند چه گروه و دولتی سرکار باشد؛ هرجا که پول، جایزه و منافع باشد، رانت خوارها با کارسازی «کارچاق کُن» ها حضور دارند و بر سفره گسترده می‌نشینند. بلوار شهرزاد، خیابان حافظ و نقطه ای در خیابان ولی عصر (عج) در تهران از محل‌های تردد این افراد گزارش شده است. کارچاق کن‌ها نسبت به نحوه انعکاس تصویر آن‌ها در رسانه‌ها حساس هستند. به همین دلیل زمانی که با رسانه ای مستقل و غیر وابسته مواجه می‌شوند، ابتدا با چهره ای «فرشته» گونه از آن‌ها برای همکاری و همراهی دعوت می‌کنند. به دلیل کثرت حضور این افراد در پست‌های مختلف، گاهی جلسات خود را در مکان‌های ضرب دری برگزار می‌کنند. مثلاً جلسه مربوط به A را در مکان B برگزار می‌کنند تا از مراجعان پروژه A، به عنوان مدعوین ویژه پروژه B بهره گرفته و از آن‌ها در کنار خود عکس بگیرند تا برنامه A را شلوغ و با استقبال جلوه دهند. اگر رسانه ای با آن‌ها «راه» آمد که هیچ، در غیر این صورت رسانه مذکور را به «باج خواهی» متهم می‌کنند و البته فراموش می‌کنند آن‌ها متولی موضوعی هستند که از «بیت‌المال» برای آن هزینه می‌شود و ابداً فعالیت‌های A ـ B ـ C و… آن‌ها جنبه شخصی ندارند!
در قاموس این افراد هر نوع انتقادی حکم گفتن «کُره به اسم پادشاه» را دارد و این مسئله به تریج قبای آن‌ها برخورده و باعث مکدر شدن حالات آن‌ها می‌شود.
روش‌های رانت خوارها و کارچاق کن‌ها برای مقابله با سایت‌های مستقل
در دنیای رسانه ای امروز در مقابل «سایت‌های مستقل و تکلیف روشن»، تعداد قابل توجهی سایت «بلاتکلیف، فصلی و بی اهمیت» وجود دارد. این گونه سایت‌ها روش و نگاه مشخصی ندارند و بارها دیده شده که با آغاز فصل جشنواره‌ها در ایران، مقابل درب اتاق برخی مدیران روابط عمومی زنبیل گذاشته و از آن‌ها آگهی و حمایت گدایی می‌کنند. سایت‌های فصلی گاهی خود را جای «پایگاه خبری» جا می‌زنند و از سردبیران کم «دانش» نیز بهره می‌گیرند اما با اندکی بررسی مشخص می‌شود کل فعالیت‌های سایت توسط یک نفر مدیر مسئول و با همراهی یک خبرنگار «پاره وقت» انجام می‌شود.
این گونه پایگاه‌ها که با ناچیزترین هزینه به نسبت خبرگزاری‌های رسمی فعالیت می‌کنند، بیشتر اخباری را منتشر می‌کنند که وقتی خواننده به آن‌ها مراجعه می‌کند متوجه می‌شود که خبر مربوطه «دریافتی روابط عمومی» سازمان‌های گوناگون است. به همین دلیل به آن‌ها «دریافت نیوز» و «کپی پیس» نیوز هم گفته می‌شود که به دلیل امکان اداره ساده، یک فرد با حداقل هوش، دانش و تخصص می‌تواند اداره چند عدد از آن‌ها را به عهده بگیرد و «امید» داشته باشد که «هسته» سایت کاشته شده در «جم» فضای مطهر گونه امروز به بار خواهد نشست.
این سایت‌ها طعمه خوبی برای «کارچاق کُن» ها هستند. زیرا آن‌ها برای چاقیدن کارهای خود معمولاً امکان و توان دسترسی به رسانه‌های معتبر را ندارند و ناچارند به این سایت‌های درجه چندم فصلی اکتفا کنند که مانند برخی پیتزافروشی‌ها، در قبال سفارش یک پیتزا، یک نوشیدنی رایگان هم ارائه می‌کنند. در چنین شرایطی با سفارش یک خبر، آن خبر همزمان در چند سایت دیگر نیز منتشر می‌گردد. به نظر شما آیا یک خبرگزاری شریف و صاحب اعتبار حاضر است همکاران پر سابقه خود را به صرف درخواست یک «کارچاق کُن»، متهم به دروغ پردازی، باج خواهی، در پیش گیری سیاست چماق و هویج نماید و او را «دزد دریایی» بخواند؟ بدیهی است که پاسخ به این سؤال «خیر» است و چنین رفتاری صرفاً از یک سایت بی اصل و نسب برمی آید که با حضور «مدیر مسئول نیم بند» و «خبرنگار پاره وقت» اداره می‌شود.
کار چاق کن‌ها امروز به آفتی برای مدیریت فرهنگی کشور تبدیل شده‌اند و با توجه به تاکید مسئولان عالی رتبه کشور بر نقد مدیریت فرهنگی، سینما پلاس در آینده ای نزدیک مصداق‌های دیگری از این موضوع را مطرح خواهد کرد.
مطالب مرتبط:
