در هتل خارجی چه بلایی بر سر شهاب حسینی آمد؟

سینمامثبت:در چهارمین روز از برگزاری جشنواره سی و هشتم فیلم فجر اولین ساخته کوروش آهاری با نام آن شب به نمایش درآمد. فیلمی با بازی شهاب حسینی که در خارج از ایران ساخته شده و اثری در ژانر وحشت است.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، آن شب فیلم خوبی در سبک و سیاق خودش است. فیلمی در ژانر توهم و تعلیق و ترس. فیلم ادعایی ندارد و این صداقت در همه جای فیلم مشهود است. داستان از جایی آغاز می شود که زن و شوهری بعد از دورهمی کوچکی که در خانه یکی از دوستانشان برگزار می شود، راهی منزل خود می شوند. به دلیل خستگی و مست بودن شوهر و دور بودن منزل، آن ها راهی هتل می شوند و وقایع عجیبی رخ می دهد که ابتدا توهم به نظر می رسد اما بعد با مشاهدات زن واقعی می شود و تعلیق ها آغاز می گردد اتفاق ها و فضای ترس فیلم بر گرفته از واقعیاتی است که در زندگی آنها روی داده است. طی جریانی همه چیز تمام می شود اما روایت عذاب وجدان ادامه دارد.

در این فیل جزئیات تقریبا به خوبی رعایت شده است. نوع بازی شهاب حسینی در ژانر فیلم باور پذیر است و به اصطلاح از آن سیاق ایرانی بازی خارج شده است. البته بستر فیلم خارج از کشور است و همه چیز در روایت فیلم، منطقی ایست، چرا که فیلم جواب سوالهایی که ایجاد می کند را می دهد. به ظاهر با بیدار شدن از خواب جواب ها را می دهد که که به ظاهر نوعی فرار دراماتیک از وقایع ماورائی است، اما موضوع فقط یک خواب نیست. بلکه معمایی واقعی از زندگی کاراکترهاست و چون فیلم در منطق رئالیته است فضای تصورات اوهام در خواب یا در توهم زدگی ها رخ می دهد که اینجا ابتدا تصور بر تاثیر مشروبات ( توهم زدگی) و هم خواب دیدن است. فیلم با هدف سرگرمی ساخته شده و تماشاگر خاص خود را دارد و دلیل خوب بودن آن رسیدن به این نقطه در این ژانر برای بیننده ایرانی است وحتی با توجه به بودجه اندک صرف شده برای فیلم، از ابتدا تا پایان لنگ نمی زند که دلیل آن کارگردانی خوب و بازی ها است. بازیگر زن فیلم خوب است و حتی بازیگران نقش های کوتاه هم خوبند. نکته حائز اهمیت دیگر این است که این شکل از فیلم ها با ژانر وحشت متفاوت است و این فیلم قرار نیست بیننده را بترساند بلکه قرار دادن بیننده در شرایط ابهام و جو معمایی ترس پرسوناژ است و همذات پنداری در بخش محتوایی است نه ترس. در جهان این  ژانر ، کاملا شناخته شده است و این فیلم با ضعف هایش قابل دفاع است.با اینکه دوربین روی دست است، دکوپاژ و قطعه قطعه شدن پلانها یکپارچه و منطقی ست.

ریتم و اتمسفر کوچک فیلم (هتلی کوچک و بیشتر در یک اتاق)  متناسب سوژه است و از طرفی در لایه زیرین، تعلیق های ریز در کنار تعلیق اصلی دراماتیکی به کار گرفته شده است.